Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Durzyńska Sędziowie WSA Dorota Apostolidis WSA Jolanta Dargas (spr.) Protokolant referent Joanna Berbecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi Gminy C. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2016 r. nr [...]; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz Gminy C. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] stwierdzającą nieważność decyzji komunalizacyjnej.
W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] działając na podstawie art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U nr 32, poz. 191 ze zm.) stwierdził nabycie z mocy prawa przez Gminę [...] prawa własności m.in. nieruchomości położonej w obrębie [...] oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, stanowiącej własność Skarbu Państwa, opisanej w karcie inwentaryzacyjnej nr [...] jako droga.
Z wnioskiem o wszczęcie z urzędu postepowania w sprawie stwierdzenia nieważności tej decyzji w części dotyczącej działki nr [...] wystąpiła Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wskazując, że przedmiotowa działka w dniu 27 maja 1990 r. wchodziła w skład drogi krajowej nr [...].
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2010 r. w części dotyczącej działki nr [...].
Z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy wystąpiła Gmina [...] wskazując, że zajecie faktyczne działki nr [...] pod drogę krajową nr [...] nastąpiło dopiero na skutek remontu tej drogi, do którego doszło w wyniku realizacji wydanej przez Wójta Gminy [...] decyzji z dnia [...] lipca 2001 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na remoncie drogi krajowej nr [...]. Wskazano również, że od daty likwidacji kolei do daty wykonania remontu przebieg drogi krajowej nie uległ zmianie.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji ponownie rozpatrując sprawę podniósł, że z zaświadczenia Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] stycznia 2016 r. wynika, że na dzień 27 maja 1990 r. działka nr [...] stanowiła fragment drogi krajowej nr [...], a stosownie do art. 218 § 1 k.p.a. zaświadczenie potwierdza fakty albo stan prawny, wynikający z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Ponadto Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przedstawiła mapę granic pasa drogowego według stanu na dzień 27 maja 1990 r., z której wynika wprost, że działka nr [...] była w granicach pasa drogowego drogi krajowej nr [...]. Minister uznał za spójne i przekonywujące wyjaśnienie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, że grunt zajęty pod skarpę rowu odwadniającego i przydrożne drzewa stanowiły element pasa drogowego, o którym mowa w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przeprowadziła również analizę wysokościową terenu, z której wynika, że wysokość nawierzchni drogi wynosi 30-40 cm nad poziomem morza, natomiast wysokość terenu przyległego wynosi ok. 40-50 cm poniżej poziomu morza. Droga jest wyniesiona ponad wysokość terenu przyległego ok. 70 cm. Zatem już w momencie budowy jej korona musiała być podwyższona i odnowiona przez co powstały skarpy i rowy odwadniające, w tym także na terenie działki nr [...].