Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że Minister Budownictwa i Wojewoda Lubuski wydali kwestionowane w sprawie decyzje z naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 KPA w związku z art. 73 ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, a naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Odnosząc się do zarzutów skargi należy zauważyć, że znaczenie dla sprawy ma kwestia wyjaśnienia dokładnego położenia całego spornego między stronami terenu w ciągu (liniach rozgraniczających) drogi publicznej - drogi krajowej nr [...] (art. 4 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o drogach publicznych) oraz dokładnego ustalenia szerokości tej drogi (pasa drogowego) w spornym miejscu bowiem z tymi okolicznościami wiąże się określenie przestrzennych granic "zajęcia nieruchomości", o którym mowa w art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. W przypadku gdyby okazało się, że sporna część działki nr [...] w dniu 31 grudnia 1998 r. nie znajdowała się w liniach rozgraniczających drogi krajowej nr [...], wówczas nie wystąpiła by przesłanka "zajęcia", skoro swym zakresem obejmuje ona tylko te elementy składowe drogi (ulicy), które są wymienione w definicji drogi publicznej i jednocześnie usytuowane w jej granicach przestrzennych.
Z tych względów Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji.
O zwrocie należnych skarżącemu kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 205 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).