Od decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] lipca 2007 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wojewody Lubuskiego z dnia [...] października 2006 r. oraz zasądzenia na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego. W skardze zarzucił organowi naruszenie: 1) przepisów art. 7 i 77 § 1 KPA poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy oraz brak zgromadzenia w sposób wyczerpujący materiału dowodowego; 2) przepisów art. 4 ust.1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 1998 r. w związku z przepisem § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1985 r. w sprawie powołania i zakresu działania Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych, organizacji i zakresu działania dyrekcji okręgowych dróg publicznych i jednostek im podległych oraz drogowej służby liniowej (Dz. U. z 1992 r. Nr 55, poz.332 i wydanym na jego podstawie zarządzeniem nr 5 Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia 31 marca 1995 r. poprzez nieuwzględnienie, że: - nieodłączną częścią drogi jest pas terenu przeznaczony do ruchu pieszych oraz zatoka postojowa(autobusowa); - wynikającej z tych wytycznych (pkt.11.7.) szerokości peronu 1,5 - 2,5 m zatoki autobusowej zależnego od natężenia ruchu pasażerskiego; 3) przepisów art. 73 ust.1-5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną przez przyjęcie słuszności rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, pomimo istnienia nieprawidłowości w ustaleniu stanu faktycznego sprawy. W uzasadnieniu podniósł, że kwestionowana decyzja jest niezgodna ze stanowiskiem skarżącego, który żąda stwierdzenia nabycia odnośnie powierzchni [...] m2, a nie tylko [...] m2. Zdaniem skarżącego organ nie uwzględnił, będącego częścią drogi pasa przeznaczonego do ruchu pieszych (tzw. pobocza), stanowiącego mieszczące się w pasie drogowym dojście do zatoki autobusowej, od którego uzależnione jest funkcjonowanie zatoki oraz pominął istnienie i znaczenie peronu zatoki autobusowej. Pas ruchu pieszych to ciąg pieszy nieutwardzony drogi nie będącej ulicą. Chodnik nie był w tym przypadku wymagany dla urządzenia drogi; stanowi jedynie ulepszenie, modernizację. Odległość granicy pasa od zewnętrznej granicy urządzeń wynosi stosownie do przepisu art. 34 ustawy o drogach publicznych co najmniej 0,75 m. Wobec tego miejsce takie, z uwagi na ruch pasażerski generuje zwiększony ruch pieszych minimalna odległość, ze względu na bezpieczeństwo ruchu, stosownie do wyżej wymienionych wytycznych wymaga poszerzenia do [...] m. Stąd granica drogi przebiega z uwzględnieniem tej wielkości, co wskazuje, że zajęcie drogi, które nastąpiło w latach siedemdziesiątych dotyczyło powierzchni [...] ha. Dowodem potwierdzającym jest zabudowanie następnie tej szerokości chodnikiem. Potwierdza to także znajdujący się w aktach sprawy projekt techniczny modernizacji drogi państwowej IV klasy [...] wykonany przez Rejon Eksploatacji Dróg Publicznych w G. w km trasy [...] do [...] i zatwierdzony w Wojewódzkim Zarządzie Dróg Publicznych w Z. w dniu [...] stycznia 1973 r. Z załączonego do akt sprawy projektu wynika, że teren pod budowę zatoki zajęty był, zgodnie z zatwierdzonym projektem, co wynika z planu sytuacyjnego w skali 1 : 1000. Wyliczenie z miar graficznych zajętego terenu: [...] m = [...] m2 Pomiar na gruncie daje [...] m2. W ocenie Generalnego Dyrektora organ odwoławczy i organ pierwszej instancji, pomimo podkreślenia w decyzji z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] przekazującej sprawę do ponownego rozpoznania, że "wyjaśnienie przebiegu linii rozgraniczającej danej drogi jest o tyle istotne, że pozwoliłoby na jednoznaczne stwierdzenie, czy cała działka [...] leży w granicach drogi nr [...], czy też część zajmowana np. pod pętlę autobusową leży poza liniami rozgraniczającymi drogi", z naruszeniem przepisu art. 77 KPA okoliczności te pominął. Wskazują one, że cała działka nr [...] leży w granicach drogi nr [...]. Nadto cały ten grunt został zajęty pod drogę - pobocze, w tym pod zatokę autobusową (czy postojową), której częścią jest peron (por. wytyczne). Wobec powyższego istnienie wiaty w ramach linii rozgraniczającej drogi, w obrębie zatoki autobusowej, na peronie tej zatoki nie wyłącza zajętości pod drogę. Omawiana zatoka jest częścią drogi z mocy przepisów art. 4 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o drogach publicznych, w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 1998 r. Korzystanie z drogi zarówno pod zadaszeniem wiaty jak i bez wiaty potwierdza zajętość. Odmienny pogląd skutkowałby jedynie ewentualnym wyłączeniem zajętości w zakresie powierzchni wiaty czyli o około [...] m2.