Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska Sędziowie: sędzia WSA Jolanta Rudnicka asesor WSA Przemysław Żmich (spr.) Protokolant Michał Samoraj po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia przez Skarb Państwa z mocy prawa nieruchomości zajętej pod drogę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] października 2006 r., nr [...] 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz skarżącego Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Minister Budownictwa, po rozpoznaniu odwołania Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, decyzją z dnia [...] lipca 2007 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] października 2006 r., nr [...] w przedmiocie nabycia nieruchomości zajętej pod drogę publiczną.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
Wojewoda Lubuski decyzją z dnia [...] listopada 2004 r., nr [...] orzekł o nabyciu przez Skarb Państwa z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności nieruchomości o numerze ewidencyjnym [...] o pow. [...] ha, położonej w obrębie [...], gmina [...], zajętej pod drogę krajową nr [...].
Minister Infrastruktury, na skutek odwołania W. B., decyzją z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] uchylił decyzję z dnia [...] listopada 2004 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, wobec niewyjaśnienia niektórych okoliczności sprawy, w tym kwestii budowy wiaty i zasięgu drogi.
Wojewoda Lubuski decyzją z dnia [...] października 2006 r. ponownie rozpoznając sprawę stwierdził nabycie przez Skarb Państwa z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. prawa własności nieruchomości o numerze ewidencyjnym [...] o pow. [...] ha, zajętej pod drogę krajową nr [...].
Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
Minister Budownictwa decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody Lubuskiego z dnia [...] października 2006 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 31 grudnia 1998 r. część działki nr [...] (nowowydzielona działka nr [...]) stanowiła własność W. B. Organ wojewódzki w zaskarżonej decyzji uznał, że część działki nr [...] była w dniu 31 grudnia 1998 r. zajęta pod drogę publiczną zaliczoną do kategorii dróg krajowych na podstawie uchwały Nr 192 Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 1985 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 1986 r. Nr 3, poz. 16). Część działki nr [...] zajęta pod drogę publiczną została wydzielona i oznaczona jako działka nr [...] o powierzchni [...] ha. Poprzednio natomiast uznano, że dotyczyło to powierzchni [...] ha (różnica wynosi [...] m2). W ocenie Ministra, w sprawie jest niewątpliwe, że część nieruchomości została zajęta pod drogę publiczną. Pozostaje natomiast do wyjaśnienia kwestia wielkości tego zajęcia. Odwołujący się uważa, że powinno to dotyczyć [...] m2, uwzględniając wiatę przystankową, natomiast właściciel nieruchomości wskazuje na zajęcie terenu o pow. [...] m2. Organ zauważył, że zaskarżoną decyzją objęto zatokę autobusową, która mieści się w definicji pasa drogowego. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 1998 r.) droga lub pas drogowy oznaczały wydzielony pas terenu przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów oraz do ruchu pieszych, wraz z leżącymi w jego ciągu obiektami inżynierskimi, placami, zatokami postojowymi oraz znajdującymi się w wydzielonym pasie terenu chodnikami, ścieżkami rowerowymi, drogami zbiorczymi, drzewami i krzewami oraz urządzeniami technicznymi związanymi z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 jezdnia jest to część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów, a korona drogi to jezdnia z poboczami, zatokami autobusowymi (art. 4 ust. 1 pkt 4). Rozpatrując kwestię wiaty, organ wojewódzki wskazał, że wiata autobusowa oraz teren niezbędny do jej obsługi nie stanowiły w dniu 31 grudnia 1998 r. oraz nie stanowią na dzień dzisiejszy elementów drogi lub pasa drogowego. Organ również wskazał, że wiata nie stanowi ani obiektu inżynierskiego, ani urządzenia technicznego związanego z prowadzeniem czy zabezpieczeniem ruchu. Minister zauważył, że samo postawienie wiaty przy drodze publicznej nie jest równoznaczne z automatycznym zajęciem tej części gruntu pod drogę publiczną. Przepis art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) nie reguluje bowiem kwestii przejmowania własności pod różne urządzenia mogące być wykorzystywane przez pasażerów komunikacji publicznej, tym samym nie związane bezpośrednio z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu. Przedmiotowa wiata jest położona poza zatoką i brak podstaw, aby przepisy art. 73 rozciągać także na różne przyległe tereny.