Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie: Sędzia WSA Emilia Lewandowska (spr.) Sędzia WSA Przemysław Żmich Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za prowadzenie placówki bez zezwolenia oddala skargę.
Minister Pracy i Polityki Społecznej, decyzją z [...] maja 2011 r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] marca 2011 r. nr [...] wymierzającą M.K. karę pieniężną w wysokości [...] zł za prowadzenie bez zezwolenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku działającej pod nazwą Dom Opieki "[...]" w R..
Z uzasadnienia decyzji wynika, że wpis do ewidencji gospodarczej wskazuje, iż M.K. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Dom Opieki "[...]" w R. od [...].04.2009 r. Zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, działalność w zakresie prowadzenia takiej placówki może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody. M.K. wniosek o zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej złożyła w dniu 13.04.2010 r. Organ poinformował wnioskodawczynię o konieczności dołączenia do wniosku wymaganych załączników. W dniu 23.06.2010 r. w placówce "[...]" inspektorzy Wydziału Polityki Społecznej [...] Urzędu Wojewódzkiego w W., przeprowadzili kontrolę. W dniu kontroli w placówce przebywało 17 osób w wieku od 48 do 87 roku życia. W dniu 7.09.2010 r. Wojewoda [...] wszczął postępowanie w sprawie prowadzenia bez wymaganego zezwolenia działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku. W wyniku tego postępowania organ wydał decyzję wymierzającą karę pieniężną M.K. za prowadzenie placówki bez zezwolenia. Jako podstawę prawną decyzji organ powołał art. 130 ust. 2 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej.
Organ odwoławczy rozstrzygnięcie takie organu I instancji uznał za zgodne z prawem. Stwierdził także, że w sprawie M.K. nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie ukarania na podstawie ustawy z 20.05.1971 r. Kodeks wykroczeń.
W skardze na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej M.K. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji Wojewody [...] i zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonym decyzjom skarżąca zarzuciła naruszenie:
1. art. 130 ust. 2 pkt 2 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) w związku z art. 131 tej ustawy w następstwie:
a.) zastosowania go w stosunku do osoby fizycznej, podczas gdy w związku z istnieniem art. 601 § 1 ustawy z 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275) ów przepis może być stosowany wyłącznie do osób prawnych i jednostek organizacyjnych mających zdolność prawną, albo/i
b.) dokonania jego wykładni w sposób czyniący ów przepis sprzecznym z art. 2 Konstytucji RP a w konsekwencji także naruszenie:
2. art. 6 i art. 7 kpa w związku z art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w następstwie dokonania wykładni przepisów prawa materialnego w sposób sprzeczny z Konstytucją RP a ponadto decyzji organu II instancji;
3. art. 11 i art. 15 kpa w następstwie uchylenia się od próby dokonania wykładni wymienionego w punkcie pierwszym zarzutów odwołania przepisu prawa materialnego w sposób zgodny z Konstytucją RP przy jednoczesnym: