Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie WSA Jolanta Zdanowicz asesor WSA Sławomir Antoniuk Protokolant Joanna Januszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2005 r. sprawy ze skargi Powiatu Z. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] kwietnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na sprzedaż lokali w obiekcie zabytkowym 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] stycznia 2004 r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Ministra Kultury na rzecz Powiatu Z. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2004 r. nr [...] Minister Kultury utrzymał w mocy decyzję nr [...] [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] stycznia 2004 r. o odmowie pozwolenia na sprzedaż części lokali w budynku przy al. [...] w S. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Minister wskazał, że [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków wspomnianą decyzją nr [...] -wydaną na podstawie przepisu art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, nie wyraził zgody na sprzedaż części lokali w budynku przy al. [...] w S., położonym na działce nr [...] obręb [...], wpisanym do rejestru zabytków województwa [...] pod nr [...] a stanowiącym własność Powiatu Z.
Rozpatrując odwołanie od ww. decyzji, które wniósł Powiat Z., reprezentowany przez Starostę, organ centralny podniósł, że - wskazany jako podstawa prawna decyzji Konserwatora Zabytków - art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nie stoi w sprzeczności z powołanym przez odwołującego się przepisem art. 34 ust. 6 tej ustawy. Wymieniony wyżej przepis art. 13 ust 4 stanowi, iż sprzedaż, zamiana, darowizna lub oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości wpisanych do rejestru zabytków, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, a także wnoszenie tych nieruchomości jako wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek, wymaga pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków, nie wprowadzając jednocześnie żadnych wyjątków od stosowania tego przepisu.
Ponadto podniesiono też, iż pozytywna opinia [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w sprawie sprzedaży nieruchomości z dnia [...] sierpnia 2003 r., na którą powołuje się wnioskodawca, dotyczyła sprzedaży przedmiotowego budynku w całości, bez wydzielania z niego samodzielnych lokali, a zatem dokonana sprzedaż jednego lokalu z tego budynku nastąpiła wbrew ww. opinii.
Podział ten wprowadził niekorzystną - z konserwatorskiego punktu widzenia - sytuację własnościową, ale nie jest to jednak przesłanką, aby tę niekorzystną sytuację pogłębiać.
W tych warunkach organ stwierdził, że zarówno rozstrzygnięcie, jak i uzasadnienie decyzji organu I instancji było prawidłowe zarówno z
Powyższa decyzja stała się z kolei przedmiotem skargi Powiatu Z. merytorycznego punktu widzenia, jak i pod względem prawnym. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której skarżący wnosząc o jej uchylenie, zarzucił organowi centralnemu naruszenie przepisów art. 7, 107 § 3 w zw. z art. 140 k.p.a.
W szczególności podniesiono w skardze, że przepis zawarty w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, zawierający sformułowanie, że ochrona zabytku polega na zapewnieniu warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych umożliwiających trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospodarowanie i utrzymanie, nie może być rozumiany jako zakaz sprzedaży poszczególnych lokali w budynku zabytkowym.