Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędziowie WSA Gabriela Nowak /spr./ Asesor WSA Jerzy Siegień Protokolant Małgorzata Mierzejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2006 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Ministra Kultury z dnia [...] kwietnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wpisie do rejestru zabytków oddala skargę
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 roku nr [...], Minister Kultury po rozpatrzeniu wniosku M. W., o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Kultury z dnia [...]12.2004 r., nr [...], odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji [...] Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] 11.1989 r., nr [...], na mocy której dokonano wpisu do rejestru zabytków pod numerem [...] kamienicy przy ul. [...] w L. - utrzymał w mocy decyzję Ministra Kultury z dnia [...] 12.2004 r. nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] 11.1989r.,nr [...], orzekającej o wpisie do rejestru zabytków pod numerem [... ] kamienicy przy ul. [...] w L.
W toku postępowania administracyjnego ustalono, iż [...] Konserwator Zabytków w L. decyzją z dnia [...] 11.1989 r. wpisał do rejestru zabytków pod numerem [...] kamienicę przy ul. [...] w L. wraz z murem ogrodzeniowym, w granicach działki nr [...].
Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności tej decyzji, na podstawie art. 156 § l pkt 2 i 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, zwróciła się M. W., obecna współwłaścicielka kamienicy przy ul. [...] w L.
W uzasadnieniu wniosku stwierdziła, iż ww. nieruchomość została wpisana do rejestru zabytku bez powiadomienia ówczesnej właścicielki budynku, co stanowi uchybienie określone w art. 156 § l pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Ponadto, zdaniem wnioskodawczyni, decyzja o wpisie do rejestru zabytków wydana została z rażącym naruszeniem przepisu art. 5 pkt l oraz art. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury, bowiem omawiana kamienica nie stanowi dobra kultury mającego znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kultury ze względu na jego wartość historyczną, naukową czy artystyczną. W decyzji tej nieprecyzyjnie określono datę wzniesienia omawianej kamienicy, tj. po roku 1871. Nie wykazano zatem znaczenia obiektu ze względów historycznych dla dziedzictwa i rozwoju kultury. Poza tym, Pani M. W. we wniosku twierdzi, iż omawiana kamienica została rozebrana w 1954 r. i w całości wybudowana na nowo. Obiekt ten nie posiada także wartości naukowej, ponieważ nie stanowi przedmiotu żadnego opracowania naukowego. Wnioskodawczyni kwestionuje również wartość artystyczną tej kamienicy, bowiem wartość ta nie została obiektywnie udowodniona.
Z akt postępowania administracyjnego wynika, Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w L., na podstawie § 2 pkt 1 obowiązującego wówczas rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 9 czerwca 1959 r. w sprawie przejmowania budynków w zarząd państwowy (Dz. U. Nr 38, poz. 237 ze zm.), decyzją z dnia [...] 01.1970 r., nr [...], orzekło o przejęciu z dniem 1.02.1971. r. w zarząd państwowy kamienicy przy ul. [...] w L. oraz o przekazaniu tego zarządu Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych w L.
Decyzja [...] Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] 11.1989 r. o wpisie do rejestru zabytków kamienicy przy ul. [...] w L. skierowana została do Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w L.