Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Iwona Kosińska, Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Lenart, sędzia WSA Joanna Skiba (spr.), Protokolant ref. staż. Agata Abramowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2018 r. sprawy ze skargi A. C. na decyzję Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności zarządzenia oddala skargę.
Minister Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej decyzją z dnia [...] maja 2017r., nr [...] po rozpoznaniu wniosku A. C. o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej stwierdzenia nieważności orzeczenia Zespołu Odwoławczego Głównej Komisji do Spraw Upaństwowienia przedsiębiorstw z dnia [...] stycznia 1949 r. oraz wcześniej wydanego postanowienia o upaństwowieniu dwóch statków rzecznych utrzymał w mocy decyzję Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności zarządzenia Ministra Komunikacji z dnia [...] marca 1947 r. o ogłoszeniu dziesiątego wykazu przedsiębiorstw komunikacyjnych podlegających przejęciu na własność Państwa (M.P. Nr 42 poz. 313, z późn. zm.) w zakresie punktu 1 i 2 załącznika do zarządzenia oraz orzeczenia nr [...] Ministra Komunikacji z dnia [...] stycznia 1949 r. o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstw komunikacyjnych.
Zaskarżona decyzja wydana została w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną sprawy.
Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte na podstawie wniosku z dnia 17 listopada 2015 r., o stwierdzenie nieważności orzeczenia Zespołu Odwoławczego Głównej Komisji do Spraw Upaństwowienia Przedsiębiorstw z dnia [...] stycznia 1949 r. oraz wcześniej wydanego w trybie ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, postanowienia o upaństwowieniu dwóch statków rzecznych, jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że ustawa z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3 poz. 17, z późn. zm.), dalej jako "u.p.p.", nie obejmowała żeglugowych przedsiębiorstw komunikacyjnych i tym samym nie było podstaw do upaństwowienia przedsiębiorstwa J. H., ojca wnioskodawczyni.
W toku prowadzonego postępowania organ ustalił, że w piśmie Ministerstwa Komunikacji Departament Dróg Wodnych z dnia [...] marca 1947 r., wskazano przedsiębiorstwa żeglugi śródlądowej, podlegające upaństwowieniu na podstawie art. 3 ust. 1 lit. C u.p.p., tj. [...] (pod pozycją 1) oraz [...] (pod pozycją 2). Organ ustalił również, że Minister Komunikacji powołał Komisję, której zadaniem było ustalenie stanu taboru, który podlegał przejęciu na własność Państwa, na dzień 5 lutego 1946 r. (data wejścia w życie u.p.p.). W wykazie sporządzonym w efekcie prac Komisji wskazano, że przedsiębiorstwa żeglugowe J. H. są zdolne do uprawiania żeglugi. Nadzór państwowy nad tymi przedsiębiorstwami, zgodnie z pismem Ministerstwa Komunikacji Departament Dróg Wodnych z dnia 12 kwietnia 1947 r., został powierzony Polskiej Żegludze Państwowej na [...].
Minister Komunikacji zarządzeniem z dnia [...] marca 1947 r. o ogłoszeniu dziesiątego wykazu przedsiębiorstw komunikacyjnych, podlegających przejęciu na własność Państwa (M.P. Nr 42 poz. 313, z późn. zm.), dalej jako "zarządzenie", na podstawie art. 3 u.p.p., ogłosił wykaz przedsiębiorstw przejmowanych w całości na własność Państwa wraz z nieruchomym i ruchomym majątkiem oraz z wszelkimi prawami. Zarzuty do opublikowanego wykazu złożył J. H. W wyniku zgłoszonych do zarządzenia zarzutów Ministerstwo Komunikacji Departament Organizacyjno-Prawny wskazało, że w dniu [...] października 1947 r. Główna Komisja do spraw upaństwowienia przedsiębiorstw rozpatrywała sprawy upaństwowienia przedsiębiorstw, zakwalifikowanych i zgłoszonych jako przedsiębiorstwa komunikacyjne (żeglugi śródlądowej) w wykazie nr 10 i że uzasadnione jest przekazanie sprawy na posiedzenie plenarne Głównej Komisji z uwagi na występujące w sprawie wątpliwości interpretacyjne dotyczące nacjonalizacji przedsiębiorstw żeglugowych. W opinii Komisji upaństwowieniu podlegają przedsiębiorstwa żeglugowe zdolne do uprawiania żeglugi na dzień wejścia w życie u.p.p., tj. na dzień 5 lutego 1946 r. Pismem z dnia 28 listopada 1947 r. Departament Dróg Wodnych wskazał, że przedsiębiorstwo J. H. było czynne na dzień 5 lutego 1946 r., pomimo że z pisma z dnia 25 listopada 1947 r. wynika, że część statków, których właścicielem była [...], było nieczynne, a uruchomienie taboru nieczynnego z powodu defektów korpusów lub mechanizmów następowało w miarę wykończania remontów bądź przez właścicieli, bądź przez Żeglugę Państwową na ciężar właścicieli.