Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie: WSA Daniela Kozłowska WSA Maria Tarnowska (spr.) Protokolant Jolanta Dominiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności zaświadczenia oddala skargę.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] po rozpatrzeniu odwołania P. K. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] odmawiającej stwierdzenia nieważności zaświadczenia Starosty G. z dnia [...] grudnia 1999 r. nr [...] potwierdzającego uprawnienie A. K. do ekwiwalentu za mienie nieruchome pozostawione poza obecnymi granicami państwa polskiego - utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2008 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister Skarbu Państwa podał, że decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. Wojewoda [...] odmówił P. K. stwierdzenia nieważności zaświadczenia Starosty G. z dnia 8 grudnia 1999 r., w którym potwierdzono uprawnienie A. K. do ekwiwalentu za mienie nieruchome pozostawione przez P. K. w miejscowości S., poza obecnymi granicami państwa polskiego, i stwierdził w uzasadnieniu, że zaświadczenie Starosty G. nie zawiera wad wymienionych w art. 156 § 1 kpa, a w związku z tym nie jest możliwe wyeliminowanie tego dokumentu z obrotu prawnego, poprzez stwierdzenie jego nieważności, o co wystąpiła strona wnioskiem z dnia [...] grudnia 2006 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister Skarbu Państwa stwierdził, że kwestie rekompensat za "mienie zabużańskie" reguluje obecnie ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie art. 9 tej ustawy, organem wyższego stopnia w sprawach dotyczących potwierdzenia prawa do rekompensaty jest minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.
Z ustaleń Ministra Skarbu Państwa wynika, że (1) zaświadczeniem Starosty G. z dnia 8 grudnia 1999 r. potwierdzono A. K. uprawnienie do "ekwiwalentu za mienie nieruchome pozostawione przez jego ojca P. K. w miejscowości S., poza obecnymi granicami państwa polskiego. P. K., oświadczeniem złożonym przed notariuszem w dniu [...] stycznia 1990 r. wskazał A. K. jako osobę uprawnioną do otrzymania ekwiwalentu za mienie nieruchome pozostawione na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa polskiego, natomiast (2) oświadczeniem złożonym przed notariuszem w dniu [...] czerwca 2003 r. P. K. wycofał swoje oświadczenie z dnia [...] stycznia 1990 r. (3) Pismem z dnia [...] grudnia 2006 r. P. K. wystąpił do Wojewody [...] z wnioskiem o stwierdzenie nieważności zaświadczenia Starosty G. z dnia 8 grudnia 1999 r., motywując swój wniosek pismem A. K. do Urzędu Miejskiego w G. z dnia 21 września 2002 r., w którym wniósł on o przekazanie wszystkich dokumentów dotyczących niniejszej sprawy ojcu - P. K.. Minister Skarbu Państwa podkreślił, że A. K. zmarł w dniu [...] czerwca 2003 r. i nie zrealizował prawa do rekompensaty potwierdzonego zaświadczeniem Starosty G. Do chwili obecnej nie przeprowadzono postępowania spadkowego i nie określono kręgu spadkobierców zmarłego. (4) Mając na uwadze powyższe okoliczności, Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. odmówił P. K. stwierdzenia nieważności zaświadczenia Starosty G. z dnia 8 grudnia 1999 r., gdyż zdaniem organu wojewódzkiego, w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności zaświadczenia, wymienione w art. 156 § 1 kpa.