Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie WSA Małgorzata Boniecka - Płaczkowska WSA Emilia Lewandowska Protokolant Zbigniew Dzierzęcki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2010 r. sprawy ze skargi [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia postanowienia i umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę.
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [..] marca 2010 r. nr [...] po rozpatrzeniu zażalenia [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. , uchylił postanowienie [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. z dnia [...] października 2009 r. nr [...] stwierdzające, że budynek [...] w zespole [...] w S. nie jest utrzymywany i konserwowany zgodnie z obowiązującymi zasadami ochrony zabytków i umorzył postępowanie przed organem I instancji.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Prezydent Miasta S., powołując się na przepis art. 209 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zwrócił się do [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z wnioskiem o wydanie opinii dotyczącej prawidłowości utrzymania i konserwacji zabytku zespołu [...] w S., zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie i opiece nad zabytkami. Opinia taka warunkuje bowiem zwolnienie właściciela zabytku od podatku od nieruchomości na mocy przepisu art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Prezydent zawnioskował również o przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w postaci kontroli na zewnątrz i wewnątrz budynku. Po rozpatrzeniu tego wniosku i przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków postanowieniem z dnia [...] października 2009 r. stwierdził, że [...] w zespole [...] nie jest utrzymany i konserwowany zgodnie z obowiązującymi zasadami ochrony zabytków.
Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem spółka [...] jako właściciel przedmiotowego zespołu [...] złożyła zażalenie.
Po jego rozpatrzeniu organ odwoławczy stwierdził, że sprawa dotyczy zespołu [...] w S., wpisanego decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. z dnia [...] kwietnia 1982 r. do rejestru zabytków pod numerem [...]. Wskazał, że zgodnie z art. 209 § 1 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ, w tym wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie, decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ. Stosownie do dyspozycji zawartej w art. 209 § 5 powołanej ustawy zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Organ odwoławczy powołał się również na treść art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, z którego wynika, że zwalnia się od podatku od nieruchomości grunty i budynki wpisane indywidualnie do rejestru zabytków, pod warunkiem ich utrzymania i konserwacji zgodnie z przepisami o ochronie zabytków, z wyjątkiem części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Minister zauważył, że przywołany wcześniej przepis art. 209 § 1 Ordynacji podatkowej normuje wyłącznie kwestie proceduralne współdziałania organów administracji publicznej i sam nie stwarza ani obowiązku jego podejmowania, ani też nie stanowi prawnej podstawy do wszczynania czynności mających na celu współdziałanie z innym organem przy wydawaniu decyzji. Wobec tego podkreślił, że w przedmiotowym postępowaniu podstawy takiej nie stanowi cytowany art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ani też żaden przepis ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Zatem brak jest podstaw prawnych do wydania przez organ ochrony zabytków aktu administracyjnego o charakterze zewnętrznym, kierowanego do organu podatkowego, prowadzącego postępowanie w takiej sprawie. W sytuacji braku wyraźnego przepisu prawa uzależniającego wydanie decyzji lub postanowienia od zajęcia stanowiska przez inny organ, stanowisko takie może zostać wyrażone w formie pisma. Tym samym organ II instancji stwierdził, że postanowienie pierwszo-instancyjne zostało wydane z naruszeniem prawa.