Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Lenart Sędziowie: WSA Magdalena Durzyńska WSA Elżbieta Sobielarska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 3 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi [...] "[...]" w [...] na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] marca 2015 r., nr [....].
Minister Finansów postanowieniem z dnia [...] maja 2015 r., nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia I U na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], odmawiające wszczęcia postępowania administracyjnego na wniosek I U, utrzymał powyższe postanowienie w mocy.
W uzasadnieniu organ przedstawił następująco stan sprawy:
I U, prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą [...] "[...]" I U, pismem z dnia [...] lutego 2015 r. zwróciła się do Wojewody [...] o umorzenie w całości kary nałożonej na nią w wysokości[....] zł decyzją Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...], utrzymanej w mocy przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], rozłożonej na raty decyzją Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], oraz kary pieniężnej w wysokości [...] zł, nałożonej decyzją Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], utrzymanej w mocy przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej decyzją z dnia [...] marca 2014 r., nr [....].
Postanowieniem z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], Wojewoda [...] odmówił wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia ulgi, z uwagi na brak przepisów dopuszczających udzielania podmiotom gospodarczym ulgi tego rodzaju.
Pismem z dnia [...] marca 2015 r. I U wniosła zażalenie na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] marca 2015 r.
Minister Finansów postanowieniem z dnia [....] maja 2015 r., nr [...], po rozpatrzeniu zażalenia I U utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Wojewody [...]. W uzasadnieniu wskazał, iż podstawą materialnoprawną przyznawania ulgi w zapłacie niepodatkowych należności publicznoprawnych jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm., dalej: ufp).
W ocenie Ministra nie budzi wątpliwości charakter prawny należności będącej przedmiotem wniosku, jako ujętej w art. 60 pkt 7 ufp niepodatkowej należności budżetowej o charakterze publicznoprawnym, będącej dochodem budżetu państwa pobieranym przez państwowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw. Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2009 r. nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), w oparciu o którą została ukarana skarżąca, stanowi właśnie odrębną regulację w rozumieniu art. 60 pkt 7 ufp. Poza sporem pozostaje również to, że skarżąca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą.
Wskazano, iż w odniesieniu do należności publiczno-prawnych udzielanie ulg uregulowane jest w ustawie o finansach publicznych odrębnie dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz dla pozostałych podmiotów. Przepis art. 64 ust. 2 ufp, odnoszący się jedynie do przedsiębiorców wskazuje, że ulgi mogą być stosowane w spłacie należności określonych w art. 60 pkt 1 - 6 ufp. Natomiast przepis art. 64 ust. 1 ufp, odnoszący się do pozostałych podmiotów, czyli nieprowadzących działalności gospodarczej, dopuszcza udzielanie ulg w spłacie wszystkich należności ujętych w art. 60 ufp.
Ponadto Minister podniósł, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, iż art. 64 ust. 2 ufp stanowi regulację szczególną wobec art. 64 ust. 1 ufp. Sformułowanie tego przepisu wyraźnie podkreśla, że jako przepis szczególny odnosi się do podmiotu, a następnie do przedmiotu regulacji. Redakcja przepisu wskazuje na celowe ograniczenie stosowania ulg przewidzianych w art. 55 ufp wobec podmiotów prowadzących działalność gospodarczą jedynie do należności wymienionych w arl. 60 pkt 1 - 6 ufp, a tym samym pomija należności wymienione w pkt 7.