Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) WSA Elżbieta Lenart Protokolant Ewelina Dębna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi E. W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z [...] maja 2009 r. nr [...], Minister Infrastruktury po rozpatrzeniu wniosku E. W. oraz Z. L., o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Infrastruktury z [...] marca 2009 r., nr [...], o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] stycznia 1964r., nr [...], utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] października 1963 r., nr [...], odmawiające przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] (obecnie [...]), ozn. nr hip. [...], - utrzymał w mocy swoją decyzję z [...] marca 2009 r.
W uzasadnieniu organ nadzoru wskazał, że decyzją z [...] marca 2009 r, nr [...], Minister Infrastruktury odmówił wszczęcia postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] stycznia 1964 r., nr [...], utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w m. W. z dnia [...] października 1963 r., nr [...], odmawiające dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do wyżej wskazanego gruntu nieruchomości [...].
E. W. oraz Z. L., wystąpiły o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z [...] marca 2009 r. W uzasadnieniu wskazały, że w ich ocenie nie zachodzi tożsamość przedmiotowa sprawy zakończonej ostateczną decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z [...] lipca 1999 r. ze sprawą będącą przedmiotem ich wniosku z 19 lutego 2009 r.
Rozpatrując ponownie sprawę rozstrzygniętą decyzją z [...] marca 2009 r. organ podkreślił, że przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji jest sprawa procesowa, pod kątem kwalifikowanych wad prawnych decyzji administracyjnej kończącej postępowanie zwykłe lub nadzwyczajne. W postępowaniu tym organ nie może jednak przejść do merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej materialnej. W przeciwieństwie do pozostałych dwóch trybów postępowania nadzwyczajnego, w postępowaniu w sprawie stwierdzenie nieważności decyzji przedmiot tego postępowania został ograniczony wyłącznie do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy procesowej.
Organ nadzoru wskazał, że przesłanki stwierdzenia nieważności określone są enumeratywnie w art. 156 § 1 k.p.a. Nie są one oparte na uznaniu organu, stąd ich ustalenie musi pociągać za sobą stwierdzenie nieważności decyzji, chyba że zachodzi sytuacja z art. 156 § 2 k.p.a. Stwierdzenie nieważności ostatecznych decyzji administracyjnych, stanowiące wyjątek od zasady stabilności decyzji, wymaga bezspornego ustalenia, że decyzja jest dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ nadzoru podkreślił, że wniosek strony w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji i jego uzasadnienie nie są wiążące dla organu, który musi z urzędu zbadać, czy zaskarżona decyzja nie jest dotknięta chociażby jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ orzekający w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie może bowiem ograniczyć się jedynie do ustalenia czy decyzja obarczona jest wadą wskazaną przez strony, lecz obowiązany jest dokonać kompleksowej oceny orzeczenia pod kątem wszystkich wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. W związku z powyższym w ocenie organu nadzoru nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżących, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi tożsamość przedmiotowa sprawy, bowiem decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z [...] lipca 1999 r. rozpoznano sprawę jedynie w zakresie przesłanek z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.