Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Lenart, sędzia WSA Joanna Skiba, Protokolant ref. staż. Agata Abramowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2018 r. sprawy ze skargi H. A. i A. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/7

Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] maja 2017 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku H. A. oraz A. K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2017 r., nr [...], umarzającą postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 1994 r. nr [...], stwierdzającej nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Przedsiębiorstwo [...] prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa, położonego w W. przy ul. [...], oznaczonego w ewidencji gruntów jako działka nr [...] o powierzchni 31 601 m2 oraz odpłatne nabycie prawa własności budynków, budowli i innych urządzeń znajdujących się na tym gruncie, w części dotyczącej działek o nr [...] i nr [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 1994 r. na podstawie art. 2 ust 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości (t.j. z 1992 r. Dz. U. Nr 91, poz. 455) stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. przez Przedsiębiorstwo [...] prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości.

H. A. oraz A. K. pismem z dnia [...] listopada 2015 r. wystąpili z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] września 1994 r. w części dotyczącej części obecnych działek o nr: [...] i [...], podnosząc, że w momencie wydania decyzji uwłaszczeniowej przez Wojewodę [...] w obrocie prawnym pozostawał nierozpatrzony wniosek "dekretowy" dotyczący przedmiotowych gruntów. Po jego rozpatrzeniu Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. umorzył przedmiotowe postępowanie o stwierdzenie nieważności. W uzasadnieniu organ wskazał, że wnioskodawcom nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu nieważnościowym.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem, H. A. oraz A. K. wnieśli o ponowne rozpatrzenie sprawy. W uzasadnieniu wskazali, że Minister Infrastruktury i Budownictwa błędnie zbadał stan faktyczny i prawny co do istnienia przesłanek uwłaszczenia przedmiotowej nieruchomości i w konsekwencji błędnie uznał, że wnioskodawcy nie legitymują się interesem prawnym, a więc nie mają przymiotu strony do zainicjowania postępowania nieważnościowego. Zdaniem wnioskodawców, ostateczne rozpatrzenie wniosku dekretowego potwierdza zasadność ich roszczeń do uwłaszczonego gruntu zgłoszonych na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).

Po rozpatrzeniu złożonego wniosku Minister stwierdził, że nie może on zostać uwzględniony. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ odwoławczy wyjaśnił, że z akt sprawy wynika, że H. A. i A. K. są następcami prawnymi S. A., byłego właściciela działek nr [...] i nr [...], które weszły w skład działek nr [...] i nr [...], a obecnie zostały scalone i stanowią działkę nr [...]. Swój interes prawny wywodzą z art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy z uwagi na nierozpoznane w dacie uwłaszczenia, tj. w dniu 5 grudnia 1990 r., roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego spornej nieruchomości. Z akt niniejszej sprawy wynika jednak, że decyzją z dnia [...] października 2013 r. nr [...] Prezydent [...] odmówił H. A. przyznania prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego część działek ewidencyjnych nr [...],[...],[...],[...],[...],[...], położonego przy ul. [...] (obecnie ul. [...], ul. [...], ul. [...]). Decyzja ta nie została zaskarżona w ustawowym terminie do Wojewody [...], a zatem stała się ostateczna. Oznacza to, że w dniu [...] października 2013 r. ostateczną decyzją rozstrzygnięto o roszczeniach przedwojennych właścicieli nieruchomości warszawskiej. W tej sytuacji w dacie składania wniosku o stwierdzenie nieważności (pismo z dnia [...] listopada 2015 r.) rozstrzygnięto już ostateczną decyzją o prawach i roszczeniach przedwojennych właścicieli nieruchomości. Powoduje to, że w dacie składania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji uwłaszczeniowej skarżący nie mogli już powoływać się na roszczenia, w przedmiocie których zapadła ostateczna decyzja. Zatem aktualnie skarżący nie mogą powoływać się na roszczenia wywodzone z art. 7 dekretu warszawskiego, a tym samym na prawa i roszczenia do przedmiotowej nieruchomości. Nawet ustalenie, że w dniu 5 grudnia 1990 r. takie roszczenia przysługiwały skarżącym, nie powoduje, że aktualnie przysługuje im interes prawny we wszczęciu i prowadzeniu postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji uwłaszczeniowej. Zakończenie postępowania i wydanie przez Prezydenta [...] decyzji z dnia [...] października 2013 r. odmawiającej przyznania prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowego gruntu przesądziło o braku legitymacji do ubiegania się o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 1994 r. i pozbawiło wnioskodawców możliwości powoływania się na przysługujące roszczenia do spornej nieruchomości. W niniejszej sprawie zaszła zatem przeszkoda do merytorycznego rozpoznania sprawy w postaci braku legitymacji wnioskodawców, a więc konieczne było jej umorzenie na podstawie art. 105 § 1 kpa.

Strona 1/7