Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tarnowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędzia WSA Przemysław Żmich Protokolant Ewa Szymańska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku P. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej nr [...] z dnia [...] grudnia 1959 r. utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] maja 1959 r. nr [...] odmawiające dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do południowej części gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] - utrzymał w mocy własną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji Minister Infrastruktury podał, że decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. po rozpatrzeniu wniosku P. S. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia [...] grudnia 1959 r. utrzymującej w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] maja 1959 r. odmawiające dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do południowej części gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...].
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożył P. S., i zarzucił, że organ wydający decyzję nie zbadał całości zebranego w sprawie materiału dowodowego; podkreślił, iż orzeczenia dekretowe pozostają w sprzeczności ze stanem faktycznym, ponieważ ,,(...)grunt przejęty pod inwestycję zgodnie z decyzją to około [...] m2. Faktycznie przejęto grunt o mniejszej powierzchni (...)", i zaznaczył, iż za przejęty grunt nie wypłacono byłym właścicielom odszkodowania.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister Infrastruktury stwierdził, że rozpoznając sprawę w trybie art. 127 § 3 kpa należy zbadać, czy Minister Infrastruktury, orzekając jako organ nadzoru, w sposób wyczerpujący zebrał materiał dowodowy niezbędny do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie, a także czy dokonał prawidłowej oceny tego materiału.
Nieruchomość [...] położona przy ul. [...] była objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] maja 1959 r. Prezydium Rady Narodowej w W. działając na podstawie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, odmówiło dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do południowej części gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], z uwagi na przeznaczenie gruntu tej nieruchomości zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego pod budowę szkoły.
Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia [...] grudnia 1959 r. utrzymało w mocy orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] maja 1959 r.
Z ustaleń organu wynika, że w dacie wydania tych orzeczeń obowiązywał Ogólny Plan Zabudowania W. zatwierdzony przez byłe Ministerstwo Robót Publicznych w dniu [...] sierpnia 1931 r. Na odrysie wykonanym z powyższego planu uprawniony geodeta oznaczył położenie przedmiotowej nieruchomości przy ul. [...] , które mieści się w obszarze przeznaczonym pod zabudowę luźną lub grupową dwukondygnacyjną. Plan zagospodarowania przestrzennego określał jedynie ogólne przeznaczenie danego terenu; w celu realizacji konkretnej inwestycji, stosownie do postanowień uchwały nr 270 Rady Ministrów z dnia 29 lipca 1957 r. w sprawie lokalizacji inwestycji (M.P. Nr 67, poz. 407), konieczne było uzyskanie decyzji o lokalizacji; dla inwestycji budowlanych była to decyzja lokalizacji szczegółowej.