Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska Sędziowie WSA Monika Nowicka (spr.) Asesor WSA Jerzy Siegień Protokolant Iwona Kosińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2005 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę nr [...] Zarządu Gminy W. z dnia [...] lutego 2001 r. w przedmiocie wysokości opłat partycypacyjnych w roku 2001 1) stwierdza, że zaskarżona uchwała jest niezgodna z prawem; 2) stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
Działając na zasadzie przepisu art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. Z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. ) Wojewoda [...] zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego uchwałę Zarządu Gminy W. z dnia [...] lutego 2001 r. nr [...] w sprawie wysokości opłat partycypacyjnych w roku 2001 w kosztach budowy sieci ulicznych realizowanych przez Gminę W.
W uzasadnieniu skargi organ podniósł, że powyższą uchwałą Zarząd Gminy W. ustalił dla mieszkańców Gminy stawki opłat partycypacyjnych w kosztach budowy sieci ulicznych z tytułu wzrostu cen robót budowlano-montażowych w roku 2001.
Z treści uchwały wynika, że została ona podjęta na podstawie przepisu art. 30 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy o samorządzie gminnym, który to przepis nie istnieje.
Ponadto w skardze podniesiono, że nie istnieje w ogóle żaden przepis prawa, który umocowywałby gminę do podejmowania uchwał ustalających opłaty powszechnie obowiązujące na terenie gminy a norma taka musiała by mieć rangę przepisu ustawowego. Ponieważ zatem powyższa uchwała została wydana bez podstawy prawnej Wojewoda wniósł o orzeczenie przez Sąd o jej niezgodności z prawem.
W odpowiedzi na skargę Prezydent W. pozostawił rozstrzygnięcie do uznania Sądu. Jednocześnie wyjaśnił, że genezą wprowadzenia opłat partycypacyjnych były przepisy uchwały nr 60 Rady Ministrów z dnia 13 kwietnia 1984 r. w sprawie czynów społecznych oraz pomocy Państwa w ich organizowaniu i realizacji ( M.P. nr 11, poz. 75 ), która została uchylona w 1996 r.
W okresie obowiązywania w/w uchwały nr 60 powstawały Komitety Społeczne, które współfinansowały realizowane przez gminę inwestycje do czasu ich zakończenia. Powyższe spowodowane było niedoinwestowaniem byłej gminy w zakresie infrastruktury technicznej i polegało na tym, iż inwestycje, w kosztach których partycypowali mieszkańcy były realizowane w pierwszej kolejności.
W związku z powyższym zachodziła konieczność określenia wysokości stosownych opłat partycypacyjnych, co miało miejsce w zaskarżonej uchwale.
Ponadto zauważono, że przedmiotowa uchwała była kontynuacją procesu wcześniej przyjętego i społecznie uzasadnionego a pobierane w ten sposób opłaty zaliczano na poczet opłat adiacenckich w rozumieniu art. 148 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz. U. Z 2000 r. nr 46, poz. 543 ze zm. ).
W związku z reformą sądownictwa administracyjnego, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. niniejsza skarga stała się - na podstawie przepisu art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ) - przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.
Sąd ten - na zasadzie przepisu art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) - sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej, przez co należy m. in. rozumieć przeprowadzanie oceny czy zaskarżony akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego narusza przepisy prawa.
W przedmiotowej sprawie zaskarżona uchwała została wydana bez podstawy prawnej, gdyż wskazany w treści uchwały przepis art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie istniał ani w dacie podejmowania uchwały ani nie istnieje zresztą obecnie. Również będące dawniej źródłem tego rodzaju aktów przepisy w/w uchwały nr 60 Rady Ministrów z dnia 13 kwietnia 1984 r. przestały obowiązywać już w roku 1996, co zresztą przyznał sam organ.
W tych warunkach, abstrahując od oceny powyższej uchwały z punktu widzenia celowości i społecznej przydatności, które to przesłanki nie podlegają ocenie Sądu w sprawie, w której przedmiotem takiej oceny jest legalność aktu, należy stwierdzić, iż niniejsza skarga jest w pełni zasadna. Podjęcie bowiem przez organ samorządu terytorialnego uchwały, będącej prawem miejscowym, bez umocowania ustawowego musi być traktowane jako rażące naruszenie prawa, w tym w szczególności zasady praworządności i pogłębiania zaufania obywatela do organów Państwa ( art. 6 i 8 k.p.a. ).
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd - z mocy przepisów art. 147 § 1 w zw. z art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzekł jak w sentencji.