Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Rodziny i Polityki Społecznej w przedmiocie ustalenia nienależnie pobranych świadczeń i zobowiązania do ich zwrotu
Uzasadnienie strona 5/6

W rozpoznawanej sprawie wszystkie ww. elementy zaistniały, bowiem świadczenie rodzinne przyznane skarżącej na dziecko decyzją Prezydenta z [...] listopada 2010 r., zostało następnie uchylone decyzją tego organu z [...] czerwca 2012 r. z mocą od [...] kwietnia 2011 r. w związku z zastosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W konsekwencji Wojewoda, jako organ właściwy do wydania rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, ostateczną decyzją z [...] października 2020 r. odmówił skarżącej prawa do świadczenia rodzinnego na ww. dziecko na okres od [...] maja 2011 r. do [...] października 2011 r., której to decyzji skarżąca nie zakwestionowała. Tym samym wskazane powyżej obiektywne elementy stanu faktycznego stanowią obligatoryjne przesłanki dla sprawy stwierdzenia nienależnie pobranego świadczenia rodzinnego i obowiązku jego zwrotu, a zatem prawidłowo zastosowano w sprawie art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy.

Organy słusznie uznały także, że skarżąca była pouczona o tym, że w przypadku zmian mających wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych, w szczególności wyjazdu członka rodziny poza granice Polski, osoba ubiegająca się jest obowiązana niezwłocznie powiadomić o tych zmianach podmiot realizujący świadczenie. Powyższe pouczenie zawarte zostało zarówno w treści wniosku z [...] września 2010 r. o świadczenia rodzinne na okres zasiłkowy 2010/2011 (zapoznanie się z jego treścią skarżąca potwierdziła własnoręcznym podpisem), jak i w decyzji przyznającej wnioskowane świadczenie. W orzecznictwie podkreśla się natomiast, że złożenie podpisu na formularzu wniosku stanowi dowód na zrozumienie i przyjęcie do wiadomości podpisanej treści. Jeśli osoba ubiegająca się o świadczenie rodzinne składa w tym celu wniosek, będąc właściwie pouczoną o braku prawa do pobierania świadczenia, warunek z art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy należy uznać za spełniony. Żaden przepis powołanej ustawy nie nakłada na organ obowiązku ustalania, czy strona wnosząca o przyznanie świadczenia zrozumiała treść pouczenia, które podpisała. Takiej powinności organu nie da się także wyprowadzić z art. 7, art. 77, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 grudnia 2011 r. sygn. akt I OSK 1325/11; https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Odnosząc się do zarzutów skargi, tj. niewzięcie przez organy pod uwagę, że skarżąca nie posiadała wiedzy, gdzie przebywa jej były mąż, zauważyć należy, że wśród przesłanek uznania świadczenia za nienależnie pobrane ustawodawca nie wymienił "świadomości" beneficjenta świadczeń rodzinnych co do pobrania nienależnych świadczeń ani "wina" w doprowadzeniu do pobrania takiego świadczenia. Przesłanki winy, czy świadomości nienależności pobieranego świadczenia nie zostały bowiem ujęte w art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy. Oznacza to, że obowiązek zwrotu świadczenia rodzinnego powstaje w sytuacji, gdy świadczenie to zostało przyznane na podstawie decyzji, a następnie ustało, gdy doszło do zmiany sytuacji prawnie istotnej z punktu widzenia przyznanego świadczenia, a wnioskodawca został pouczony o braku prawa do jego pobierania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 czerwca 2021 r. sygn. akt I OSK 348/21; LEX nr 3214304). Taka zaś sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Strona 5/6
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Pracy i Polityki Społecznej