Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zbywane nieruchomości gminne, które nie zostały nabyte w celach handlowych (nie zostały nabyte jako towary handlowe), są w istocie u skarżącej Gminy środkami trwałymi, i stanowiąc składnik majątku Gminy, były przez nią używane.
Zgodnie natomiast z art. 90 ust. 5 ustawy VAT do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.
Z dyspozycji ww. art. 90 ust. 5 wprost zatem wynika, że przepis ten nie ma zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, gdyż jak sama Gmina wskazała we wniosku, nieruchomości te w istocie są u niej środkami trwałymi.
Zgodnie zaś z art. 90 ust. 6 ustawy VAT do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.
Skoro Gmina jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT wyłącznie w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, realizując natomiast zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, nie występuje w charakterze podatnika (co uzasadnia art. 15 ust. 6 pierwsza część zdania ustawy VAT), to uwzględniając powołane wyżej przepisy ustawy VAT stwierdzić należy, że obrót z tytułu transakcji sprzedaży nieruchomości (gruntów i nieruchomości zabudowanych), które - jak wskazano we wniosku - są środkami trwałymi Gminy, zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy VAT, nie może być wliczany do proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy VAT. Zdaniem Sądu, również transakcji sprzedaży gruntów, budynków oraz prawa użytkowania wieczystego, dokonywanych przez Gminę w latach 2007-2011 nie można wliczyć do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie można bowiem ich uznać za "sporadyczne" w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy VAT. Nie można podzielić argumentacji skarżącej Gminy, że dokonując na podstawie umów cywilnoprawnych tych transakcji, które - jak wskazano we wniosku - były opodatkowane lub zwolnione od podatku, Gmina występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Oceniając, czy transakcje te miały sporadyczny charakter, nie można odnosić obrotu uzyskanego z tytułu ich realizacji do całokształtu czynności podejmowanych przez Gminę, a wyłącznie do czynności realizowanych przez nią jako podatnika, a mianowicie jedynie do czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
W związku z tym należy podzielić stanowisko organu interpretacyjnego, że o sporadycznym charakterze ww. transakcji nie może świadczyć proporcja ilości pracowników zaangażowanych bezpośrednio w czynności związane ze sprzedażą nieruchomości w stosunku do ogółu zatrudnienia, jak również procentowy udział powierzchni budynków wykorzystywanych do realizacji zadań związanych ze sprzedażą nieruchomości. Trafnie organ podniósł, że skoro w kontekście uchwalania rocznego budżetu gminy ustalane są przewidywane wpływy z tytułu transakcji sprzedaży nieruchomości, z treści zaś wniosku wprost wynika, że transakcje te były w latach 2007-2011 dokonywane w sposób powtarzalny, tym samym brak było podstaw do wliczania przez Gminę na podstawie art. 90 ust. 6 ustawy VAT obrotu z ich tytułu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy VAT. Słusznie wskazano, że przyjęcie odmiennego stanowiska spowodowałoby zniekształcenie proporcji służącej od odliczania podatku naliczonego przez Gminę, która co do zasady wykonuje czynności niepodlegające opodatkowaniu, a mianowicie czynności w zakresie "zaspokajania potrzeb wspólnoty", a zatem takie, z tytułu których obrót w ogóle nie jest brany pod uwagę, przy wyliczaniu proporcji.
Mając zatem na uwadze ww. wyrok TSUE z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie C-306/94, brak podstaw do uznania na gruncie stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, że powtarzające się transakcje sprzedaży nieruchomości gminnych w latach 2007-2011 w proporcjach wskazanych we wniosku były sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy VAT, transakcje te bowiem były ściśle związane z zasadniczą działalnością podatnika, przychody uzyskane zaś z tego tytułu stanowiły bezpośrednie, stałe i konieczne konsekwencje uzupełnienia zasadniczej działalności podatnika oraz stanowiły stały element wbudowany w jego funkcjonowanie. W okolicznościach faktycznych przedstawionych we wniosku - zdaniem Sądu - nie miały one charakteru sporadycznego (pomocniczego).
Uznając zatem za prawidłowe stanowisko organu podatkowego przedstawione w zaskarżonej interpretacji indywidualnej zaistniała podstawa do uznania, że wydana ona została zgodnie z prawem materialnym jak i procesowym.
Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2012 r. poz. 270 ze zm.), oddalił skargę.