60. Wymóg, zgodnie z którym wystawca faktury zobowiązany jest wykazać, iż działał w dobrej wierze w związku z całkowitym wyeliminowaniem w odpowiednim czasie ryzyka uszczuplenia dochodów podatkowych, nie jest konieczny do zagwarantowania poboru podatku VAT ani zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania.".
Niewątpliwie więc Trybunał Sprawiedliwości dopuścił możliwość korygowania także pustych faktur i to również wystawionych w złej wierze, np. z zamiarem dokonania oszustwa podatkowego (przy współdziałaniu z odbiorcą faktury). Oznacza to, że również krajowe organy podatkowe, a także sądy, obowiązane są uwzględniać takie stanowisko przy wykładni przepisów podatkowych. Nie może przy tym budzić wątpliwości prawidłowość tego stanowiska w sytuacjach, gdy wystawca pustej faktury "w wystarczającym czasie całkowicie wyeliminował ryzyko jakichkolwiek strat we wpływach podatkowych". Jeżeli więc wystawca takiej faktury w ogóle nie wprowadził jej do obrotu prawnego ("wycofał i zniszczył fakturę zanim wykorzystał ją odbiorca") albo odbiorca odmówił jej przyjęcia bądź (z własnej woli albo na żądanie wystawcy) nie dokonał odliczenia podatku wykazanego w fakturze albo wystawca faktury wpłacił do budżetu ("rozliczył kwotę wykazaną odrębnie na fakturze") ten podatek, uznać należy, że zostały spełnione wymienione warunki do anulowania lub skorygowania pustej faktury.
Z okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy wynika jednak, że skarżąca Spółka razem ze spółką I. C. w długim okresie, tj. od lutego do grudnia 2008 r. wystawiły sobie nawzajem po 68 pustych faktur, w których wykazały znaczne kwoty podatku (skarżąca Spółka -[..] zł, spółka I. C. [...] zł), a kwoty te stanowiły znaczący odsetek w ogólnych kwotach podatku wykazywanego przez te spółki, co świadczy o dużej skali tych nadużyć podatkowych. Realizację takich nieprawidłowości ułatwiał fakt powiązań personalnych (generalnym dyrektorem/pełnomocnikiem skarżącej Spółki i prezesem zarządu spółki I. C. była ta sama osoba) i funkcjonalnych (wspólnie prowadziły budowę, a księgowość obu spółek była prowadzona w jednym miejscu) pomiędzy tymi spółkami.
Obie te spółki wykorzystywały wystawiane przez siebie puste faktury do rozliczeń podatkowych, dokonując pomniejszeń podatku należnego o kwoty podatku wykazanego w pustych fakturach. Przez długi okres czasu obie spółki dokonywały więc świadomie (w złej wierze) oszustw podatkowych na znaczne kwoty, powodując znaczne uszczuplenia dochodów podatkowych budżetu państwa. Powstało więc nie tylko ryzyko takiego uszczuplenia ale rzeczywiste pomniejszenie tych dochodów, przy czym Skarżąca dokonała korekt przedmiotowych faktur (po uprzednim dokonaniu korekt przez spółkę I. C.) dopiero w czerwcu 2013 r., a więc - odpowiednio - po upływie 5 lat albo na kilka miesięcy przed tym okresem, od wystawienia tych faktur. Przez taki okres trwało więc świadome (dla obu spółek) uszczuplenie wpływów podatkowych, przy czym korygowanie pustych faktur było skutkiem ustaleń kontroli podatkowej w spółce I. C.
Odnosząc się zatem do spornej w rozpoznawanej sprawie kwestii skorygowania w czerwcu 2013 r. przez skarżącą Spółkę ww. 68 pustych faktur - co w ocenie Skarżącej miałoby skutkować niedopuszczalnością określenia przez organy podatkowe obowiązku zapłaty kwot podatku wykazanego w tych fakturach - należy więc uwzględniać ww. okoliczności ich wystawiania i uszczuplania (przez obie spółki) wpływów podatkowych.
Mając równocześnie na względzie stwierdzenia zawarte w ww. wyroku ETS C-454/98 uznać należy, że ta wskazana w tym orzeczeniu możliwość korygowania pustych faktur - co prowadzi do ułatwienia naruszania zasad prawidłowego, uczciwego obrotu gospodarczego i prawidłowego rozliczania podatków - powinna być interpretowana ściśle. Zdaniem Sądu niedopuszczalne jest więc - sugerowane w skardze - jej szerokie rozumienie, pozwalające na korygowanie pustych faktur w istocie w każdym czasie, nawet jeśli były one rzeczywiście wykorzystane do oszustw podatkowych, bez ponoszenia jakichkolwiek konsekwencji (sankcji) finansowych, przewidzianych przez ustawodawcę w art. 108