Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz, Sędzia WSA Jacek Boratyn /spr./, Sędzia WSA Małgorzata Niedobylska, Protokolant ref. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2021 r. sprawy ze skargi C. na czynność Wojewódzkiego Urzędu Pracy w postaci niezakwalifikowania skarżącej do zawarcia umowy w przedmiocie przyznania dofinansowania ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie miejsc pracy w następstwie wystąpienia COVID-19, o czym poinformowano pismem z dnia [...] marca 2021 r., nr [...], 1) stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, 2) zasądza od Wojewódzkiego Urzędu Pracy na rzecz skarżącej C. z siedzibą kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Skarżąca - "A", wnioskiem z 9 lutego 2021 r. zwróciła się do Wojewódzkiego Urzędu Pracy o przyznanie jej świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników, na podstawie art. 15 gga ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. poz. 1842 z późn. zm., zwanej dalej: ustawą z 2 marca 2020 r.). W treści tego wniosku zaznaczyła, że wnosi o wypłatę jej środków, począwszy od lutego 2021 r., przez okres trzech miesięcy, na wynagrodzenie dla 27 pracowników (26,5 etatu), w kwocie 159 000 zł.
W opisanym wyżej wniosku skarżąca zamieściła również oświadczenie, że jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 162, zwanej dalej Prawem przedsiębiorców), a uzyskany przeze nią przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów podatkowych, w styczniu 2021 r., był niższy w następstwie wystąpienia COVID-19 co najmniej o 40% w stosunku do przychodu uzyskanego w miesiącu: styczniu 2020 r.
Skarżąca oświadczyła ponadto, że na dzień 30 listopada 2020 r. prowadziła działalność gospodarczą oznaczoną, według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007, kodem: 55.20.Z.
Wojewódzki Urząd Pracy, informacją (pismem) z [...] marca 2021 r., poinformował skarżącą, że nie należy ona do podmiotów uprawnionych do wystąpienia z wnioskiem o udzielenie jej pomocy, na podstawie art. 15 gga ustawy z 2 marca 2020 r. Ośrodek bowiem, jako jednostka lokalna skarżącej, nie posiada statusu przedsiębiorcy, w rozumieniu art. 4 ust. 1 i ust. 2 Prawa przedsiębiorców.
Organ dodał także, iż powołanie przez Biskupa [...] w dniu [...] grudnia 1996 r. [...] jako samoistnej jednostki Diecezji [...] - nie może zostać uznane za utworzenie samodzielnego przedsiębiorcy. Jest to bowiem jedynie część podmiotu, który ją powołał.
Według Wojewódzkiego Urzędu Pracy, zakwalifikowanie ośrodka jako jednostki lokalnej znajduje powiedzenie w zapisach bazy REGON oraz zaświadczeniu o numerze identyfikacyjnym REGON z dnia 21 grudnia 2020 r. - z którego wynika, że jednostka lokalna [...] ma nadany numer identyfikacyjny [...], gdzie [...] jest nr identyfikacyjnym REGON [...], a 00119 jest liczbą porządkową jednostki lokalnej utworzonej przez powyższy podmiot.
Ponadto Wojewódzki Urząd Pracy zauważył, że uznanie Ośrodka w M. przez Dyrektora Izby Skarbowej (decyzja [...], z dnia [...].042004r.) za odrębny podmiot podatkowy w zakresie podatków i usług, nie powoduje uzyskania przez ten Ośrodek statusu przedsiębiorcy. Decyzja ta została bowiem wydana jedynie dla celów podatkowych i nie stwierdza uzyskania statusu przedsiębiorcy, w świetle przepisów Prawa przedsiębiorców (art. 4 ust.1 lub 2 tej ustawy).
W związku z powyższym złożony wniosek nie może być rozpatrzony pozytywnie i w konsekwencji nie może być zawarta umowa o wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.