Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Jarosław Szaro, Sędzia WSA Małgorzata Niedobylska, Asesor WSA Jacek Boratyn /spr./, Protokolant sekr. sąd. Anna Kotowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2019 r. spraw ze skarg L.P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lutego 2018 r.: - nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2015 rok, - nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2016 rok, - nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2017 rok 1) oddala skargi, 2) przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na rzecz adwokata [...] kwotę 4 428 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem) złotych w tym 828 (osiemset dwadzieścia osiem) złotych podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R. po rozpatrzeniu odwołań L. P. (zwanego dalej skarżącym) od decyzji Wójta Gminy C. wydało następujące rozstrzygnięcia:
a) decyzją z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy C. z [...] sierpnia 2017 r., nr [...], w przedmiocie określenia skarżącemu zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2015 r., w kwocie 13 790 zł,
b) decyzją z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy C. z [...] sierpnia 2017 r., nr [...], w przedmiocie określenia skarżącemu zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2016 r., w kwocie 15 900 zł,
c) decyzją z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy C. z [...] sierpnia 2017 r., nr [...], w przedmiocie określenia skarżącemu zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2017 r., w kwocie 15 900 zł.
W stanach faktycznych przedmiotowych spraw Wójt Gminy C., wobec nieustosunkowania się przez skarżącego do wystosowanego do niego wezwania o złożenie deklaracji na podatek od środków transportowych, wszczął w stosunku do skarżącego postępowania podatkowe, dotyczące podatku od środków transportowych za lata 2015-2017. W następstwie przeprowadzonych w ramach tych postępowań czynności ustalono, że sześć samochodów ciężarowych, jeden ciągnik samobieżny, jedna naczepa i dwie przyczepy są zarejestrowane na S. P. (syna skarżącego), z adnotacją sprzedaży skarżącemu.
Skarżący w prowadzonych wobec niego postępowaniach stwierdził, że nigdy nie posiadał przedmiotowych pojazdów i istnieją one tylko wirtualnie. Następnie dodał, że zostały one dawno złomowane.
Organ I instancji nie dał wiary tym wyjaśnieniom stwierdzając, że samochody o których mowa w niniejszych sprawach skarżący nabył w latach 2003-2006, od swojego syna, a stosowne umowy zostały przedłożone organowi podatkowemu. Od tego czasu stan prawny tych ruchomości nie uległ zmianie.
Zdaniem organu, wbrew sugestiom skarżącego, stwierdzenie w treści umów sprzedaży, że objęte nimi pojazdy są zwolnione z podatku od czynności cywilnoprawnych, na podstawie art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1519), gdyż ich wartość nie przekracza 1 000 zł, nie stanowi o tym, że pojazdy te w rzeczywistości stanowiły złom. Ponadto fakt nieprzerejestrowania pojazdów pozostaje bez znaczenia na gruncie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 z późn. zm., u.p.l.), regulującej opodatkowanie podatkiem od środków transportowych.
W tej sytuacji organ I instancji uznał, że skarżący, będący właścicielem środków transportowych, obciążony jest podatkiem z tego tytułu.