Sprawa ze skargi na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie oddalenia zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania zabezpieczającego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Jacek Boratyn, Sędzia WSA Grzegorz Panek /spr./, Sędzia WSA Jarosław Szaro, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 września 2021 r. sprawy ze skargi E.P. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [....] kwietnia 2021 r., nr [...] w przedmiocie oddalenia zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania zabezpieczającego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/7

E. P. (dalej: skarżąca lub zobowiązana) poddała kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2021 r. nr [...]. Zreformowano nim postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego w ten, że:

1) uchylono postanowienie organu I instancji w części dotyczącej oddalenia zarzutu, którego podstawą był art. 33 § 2 pkt 1 w zw. z art. 166b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej powoływanej w skrócie: "u.p.e.a."),

2) utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie w pozostałym zakresie.

Z przedłożonych Sądowi akt sprawy wynikało, że wobec zobowiązanej wydano decyzje, o jakich mowa w art. 33 Ordynacji podatkowej, w sprawie określenia przybliżonej kwoty zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług oraz kwoty odsetek za zwłokę, a także orzeczono o zabezpieczeniu należności pieniężnych wynikających z rzeczonego określenia zobowiązań podatkowych i kwoty odsetek. W aktach złożono dwie decyzje Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] oraz nr [...]. Na ich podstawie w dniu 4 września 2020 r. wydane zostały przez Naczelnika Urzędu Skarbowego zarządzenia zabezpieczenia na drukach formularzy ZZ-1, które skierowano do realizacji zabezpieczenia na majątku zobowiązanej. Obejmowały one zobowiązania określone ww. decyzjami za okresy rozliczeniowe od stycznia do listopada 2013 r. i od lutego do grudnia 2014 r.

Wnosząc zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego i domagając się uchylenia dokonanych zabezpieczeń w całości skarżąca zarzuciła naruszenie:

1) art. 97 § 5, art. 164 § 4, art. 166b i art. 33 § 1 pkt 3 u.p.e.a. poprzez zabezpieczenie majątku o wartości wyższej od wartość wierzytelności,

2) art. 7, art. 77, art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niewykazanie sposobu zabezpieczenia wymienionego w rubryce c) pkt 7 zarządzenia zabezpieczenia, w którym wymieniono tylko składniki majątkowe mające zostać zabezpieczone.

Skarżąca podniosła, że zabezpieczenia dokonano na wierzytelnościach pieniężnych z 7 rachunków bankowych, 5 nieruchomościach, ruchomościach w postaci samochodów i przyczepy oraz udziałach w spółce E. sp. z o.o. Zajęcie powinno uwzględniać wysokość przyszłych zobowiązań, podczas gdy wartość zajętego majątku w jej ocenie znacznie je przewyższa. Dokonane zajecie uniemożliwia sprzedaż samochodów i udziałów w spółce, co znacznie utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej, powodując nadmierną uciążliwość niewspółmierną do skali potencjalnych należności podatkowych będących przedmiotem zabezpieczenia. W zarządzeniu zabezpieczenia nie wskazano także sposobu, w jaki powinna nastąpić jego realizacja. Nie wyceniono też należącego do niej majątku.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...], Naczelnik Urzędu Skarbowego oddalił zarzuty przyporządkowane do art. 33 § 2 pkt 1 (nieistnienia obowiązku) w zw. z art. 166b u.p.e.a. oraz art. 33 § 2 pkt 2 lit. a) i c) (określenia obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia) w zw. z art. 166b u.p.e.a.

Strona 1/7