Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 rok
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Kazimierz Włoch / spr./ Sędziowie WSA Piotr Popek WSA Jarosław Szaro Protokolant sekr. sąd. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 rok oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/4

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2018r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Celno-Skarbowego z [...] maja 2017 r. nr: [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej ustalił A. G. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych w roku 2010 w kwocie 64.535 zł.

Według ustaleń poczynionych przez organ w toku postępowania kontrolnego wszczętego dnia [...].03.2014 r., A. G. otrzymała na podstawie umowy pożyczki z dnia 20.04.2006 r. pożyczkę pieniężną od swoich dziadków S. A. i N. A. w kwocie 80.000 USD. Oświadczeniem z dnia 29.04.2010 r. pożyczkodawcy umorzyli wnuczce A. G. pożyczkę. W ocenie organu umorzenie pożyczki udzielonej A. G. spowodowało powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a dalej powstanie u niej zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 rok stała się ostateczna dnia 07.07.2014 r., albowiem strona nie wniosła w terminie odwołania.

Skarżąca pismem z dnia 23.01.2017 r. wniosła o stwierdzenie nieważności ww. ostatecznej decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

Jako podstawę wniosku dotyczącego decyzji ostatecznej z [...] czerwca 2014 r., Strona wskazała art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm. ), tj. wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa poprzez:

niezastosowaniem art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., w związku z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 ze zm.), niewłaściwe zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych..

Zdaniem strony skarżącej skoro organ ustalił przesłanki darowizny, nie mógł zastosować przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie skarżącej ustalenie przez organ zobowiązania w podatku od osób fizycznych w sytuacji, gdy dana czynność generować mogła wyłącznie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Naczelnik [...] Urzędu Celno - Skarbowego decyzją z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] czerwca 2014 r. Od tego rozstrzygnięcia strona wywiodła odwołanie. Jednakże skarżoną decyzją z dnia [...] marca 2018 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Strona 1/4