Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Maria Serafin-Kosowska Sędziowie WSA Grzegorz Panek NSA Jacek Surmacz / spr./ Protokolant sekr. sąd. Eliza Kaplita-Wójcik po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 marca 2014r. spraw ze skarg W. G. na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] listopada 2013r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 rok, i z dnia [...] listopada 2013r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji dotyczącej podatku od towarów i usług za kolejne miesiące od stycznia do września 2008r. 1) uchyla zaskarżone postanowienia oraz utrzymane nimi w mocy postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] października 2013r. nrnr [...],[...], 2) określa, że postanowienia wymienione w pkt. 1) nie mogą być wykonane do chwili uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego W. G. kwotę 714 (słownie: siedemset czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skarg są postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej:
1) z dnia [...] listopada 2013r. nr [...], którym wskazany organ odwoławczy utrzymał w mocy, po rozpatrzeniu zażalenia W. G. (dalej: Skarżący), postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z dnia [...] października 2013r. nr [...] - o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2013r. Nr [...] w sprawie określenia Skarżącemu zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w wysokości 210.546,00zł.
2) z dnia [...] listopada 2013r. nr [...], którym wskazany organ odwoławczy utrzymał w mocy, po rozpatrzeniu zażalenia Skarżącego, postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z dnia [...] października 2013r. nr [...] - o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2013r. Nr [...] w sprawie podatku od towarów i usług za: styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2008r.
W uzasadnieniach swoich postanowień Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że poza sporem pozostaje, że zobowiązania podatkowe, których dotyczą wyżej opisane decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2013r., zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r. poz. 749 ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) przedawnią się z upływem 31 grudnia 2013r., a więc że okres do upływu terminu przedawnienia w chwili wydania postanowień przez organ pierwszej instancji jest krótszy niż 3 miesiące.
Organ odwoławczy przytoczył art. 239b Ordynacji podatkowej, w tym przepis art. 239b § 1 pkt 4 i § 2, a mianowicie że decyzji nieostatecznej może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy okres do upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące oraz że przepis art. 239b §1 stosuje się, jeżeli organ podatkowy uprawdopodobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane.
W ocenie organu odwoławczego organ I instancji należycie wykazał przesłanki uzasadniające nadanie decyzjom Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej rygoru natychmiastowej wykonalności, gdyż wynika to ze zbliżającego się terminu przedawnienia zobowiązania (okres krótszy niż 3 miesiące), a ponadto z wysokości zobowiązania. Podkreślił, że użyte przez ustawodawcę w art. 239b § 2 sformułowanie "uprawdopodobnił" wskazuje, że organ musi udowodnić że zobowiązanie wynikające z decyzji nieostatecznej nie zostanie wykonane. Skarżący mógł dobrowolnie dokonać płatności zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji nieostatecznej, a czego nie uczynił.
Skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej wniósł Skarżący - reprezentowany przez radcę prawnego. Wnosząc o ich uchylenie oraz o orzeczenie o kosztach postępowania sądowego zarzucił naruszenie art. 239b §2 w zw. z art. 239b § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej poprzez ich nieprawidłową wykładnię, polegającą na przyjęciu że okolicznością uprawdopodobniającą fakt że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane jest okoliczność zbliżającego się upływu terminu przedawnienia; art. 239b Ordynacji podatkowej poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, polegające na nadaniu decyzji przez organ I instancji rygoru natychmiastowej wykonalności w sytuacji braku jakichkolwiek przesłanek merytorycznych uprawdopodobniających okoliczność, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane; art. 122 oraz 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez brak przeprowadzenia przez organy obu instancji jakichkolwiek czynności dowodowych mających na celu zbadanie czy sytuacja majątkowa Skarżącego daje podstawy do stwierdzenia, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane; art. 210 § 4 w zw. z art. 239 Ordynacji podatkowej poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonych postanowień faktów, na podstawie których organ I instancji oparł swoje stanowisko, że zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji nie zostanie wykonane; art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności pomimo braku merytorycznych podstaw do tego, a wyłącznie w celu konwalidacji własnych uchybień i zaniedbań procesowych oraz wyłącznie na potrzeby toczącego się postępowania podatkowego, przez co doszło do naruszenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.