skarg P. S.A. z siedzibą w W. na decyzje SKO w Tarnobrzegu w przedmiocie wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2019, 2020 i 2021 rok
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Jarosław Szaro /spr./, Sędzia WSA Grzegorz Panek, Sędzia WSA Piotr Popek, Protokolant sekr. sąd. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2022 r. spraw ze skarg P. S.A. z siedzibą w W. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu z dnia 17 marca 2022 r., - nr SKO.403.PO.212.41.2022, - nr SKO.403.PO.212.40.2022, - nr SKO.403.PO.212.39.2022 w przedmiocie wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2019, 2020 i 2021 rok oddala skargi.

Uzasadnienie strona 1/9

Przedmiotem skarg P. S.A. z siedzibą w W. (dalej: spółka/skarżąca) są decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnobrzegu (dalej: SKO lub Kolegium) z dnia [...] marca 2022r. nr:

1) [...],

2) [...],

3) [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2019, 2020 i 2021r.

Z akt sprawy wynika, że 30 kwietnia 2021r. spółka złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2016 - 2020 wraz ze skorygowanymi deklaracjami. Następnie 4 maja 2012r. spółka złożyła korektę deklaracji na podatek od nieruchomości za 2021r. Zdaniem spółki, organ niesłusznie wykazał do opodatkowania w latach 2016 - 2021 - budynek hali W. oraz budynek ekspedycji w stacji O., jako budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o łącznej powierzchni 1774,20 m2. Na potwierdzenie swojego stanowiska spółka wskazała na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021r. sygn. SK 39/19 podnosząc, że ten przedmiot opodatkowania nie jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i winien być opodatkowany stawką podatku od nieruchomości jako budynki pozostałe.

Wójt Gminy G. decyzjami z [...] lipca 2021r., nr: [...], [...], [...], określił Spółce wysokość zobowiązań podatkowych za 2019r., 2020r. i 2021r. w kwotach odpowiednio: 35 914,00 zł, 36 121,00 zł, 36 452,00 zł oraz odmówił zwrotu nadpłat w podatku od nieruchomości za 2019 r. i 2020r. w kwotach odpowiednio: 24 661,00 zł i 24 662,00 zł.

Powyższe decyzje zostały uchylone przez organ odwoławczy decyzjami z [...] września 2021r. nr: [...], [...], [...], a sprawy przekazane do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

SKO wskazało, że pojawił się nowy spór w sprawach dotyczący kwestii podatnika gruntu, na których znajduje się budynek hali W. oraz budynek ekspedycji w stacji O. Zaznaczono potrzebę podjęcia przez organ I instancji wszelkich działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w odniesieniu do spornych nieruchomości.

Po ponownym rozpoznaniu spraw Wójt Gminy G. decyzjami:

1) z [...] grudnia 2021r., nr [...], określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego za 2021r. w podatku od nieruchomości w kwocie 36 452,00 zł;

2) z [...] grudnia 2021r., nr [...], określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego za 2019r. w podatku od nieruchomości w kwocie 35 914,00 zł oraz odmówił podatnikowi zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2019r. w kwocie 24 661,00 zł;

3) z [...] grudnia 2021r., nr [...], określił spółce wysokość zobowiązania podatkowego za 2020r. w podatku od nieruchomości w kwocie 36 121,00 zł oraz odmówił podatnikowi zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2020r. w kwocie 24 662,00 zł,

Od ww. decyzji spółka wniosła odwołania wnosząc o ich uchylenie i przekazanie spraw do ponownego rozpatrzenia. Spółka uznała zaskarżone decyzje za wadliwe i pozostające w sprzeczności z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Gdyby bowiem przyjąć za właściwą argumentację Wójta Gminy G. należałoby stwierdzić, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego niczego nie zmienił i nadal posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości stanowi podstawę do podwyższenia stawki podatku od nieruchomości. Taki wniosek należy jednak uznać za kuriozalny, bo wyrok Trybunału Konstytucyjnego wywołuje określone skutki prawne. Zdaniem spółki, organ I instancji błędnie wywiódł, że sporna nieruchomość znajduje się w posiadaniu samoistnym spółki, w sytuacji gdy można mówić jedynie o posiadaniu zależnym. W ocenie spółki, te czynniki świadczą o wadliwości wydanych rozstrzygnięć.

Strona 1/9