Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Grzegorz Panek, Sędzia WSA Piotr Popek, Sędzia WSA Jacek Boratyn /spr./, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 marca 2021 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcji "A." spółka z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości za lata 2015 - 2019 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej Przedsiębiorstwa Produkcji "A." spółka z o.o. z siedzibą w W. kwotę 4.577 (cztery tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z [...] grudnia 2020 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania "A" sp. z o.o., z siedzibą w W., (dalej zwanej: spółką lub skarżącą) od decyzji Prezydenta Miasta z [...] lipca 2020 r., nr [...], w przedmiocie określenia skarżącej zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości:
• za rok 2015, w kwocie 64 124 zł,
• za rok 2016, w kwocie 64 124 zł,
• za rok 2017, w kwocie 64 124 zł,
• za rok 2018, w kwocie 62 439 zł,
• za rok 2019, w kwocie 64 124 zł, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W stanach faktycznych spraw spółka, składając deklaracje na podatek od nieruchomości za lata 2015-2019, uwzględniła w nich budowle związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Budowle te związane są z wytwórnią betonu, zlokalizowaną na działce nr 2052, obr. 212 S.
Wartość tych budowli skarżąca określiła w składanych przez siebie deklaracjach podatkowych (DN 1) na kwotę 3 206 186 zł.
W dniu 28 stycznia 2019 r. spółka złożyła korekty deklaracji, w których to wartość opisanych wyżej budowli zadeklarowała w kwocie 2 869 332 zł.
Wyjaśniając przyczyny korekt spółka stwierdziła, że są one związane z błędnym zaliczeniem do budowli, w pierwotnie złożonych deklaracjach, urządzenia grzewczego Polar Matic, służącego do podgrzewania komponentów betonu. Urządzenie to jednak nie jest niezbędne do pracy samej wytwórni i stanowi uatrakcyjnienie usług przez nią oferowanych.
Skarżąca podała, że w okresie spadków temperatury, urządzenie grzewcze jest przenoszone w obrębie różnych węzłów betoniarskich, w zależności od potrzeb i wymagań kontrahentów. Jest jednak urządzeniem mobilnym i rzadko jest używane.
Urządzenie grzewcze nie jest częścią żadnego obiektu i w celu użycia jest podłączane przewodem do węzła betoniarskiego przy różnych lokalizacjach. Stawia się go bezpośrednio na ziemi, bez połączenia z gruntem, na którym utrzymuje się siłą grawitacji i własnej masy, a jego montaż i demontaż trwa około godziny.
Urządzenie grzewcze nie stanowi więc, zdaniem skarżącej, integralnej części obiektu, do którego jest przyłączane.
Spółka zwróciła ponadto uwagę, iż producent maszyny do produkcji betonu nie wyposaża jej fabrycznie w narzędzia grzewcze, gdyż jest to element opcjonalny.
Organ I instancji dokonał oględzin urządzenia i zasięgnął opinii biegłego, co do jego cech.
Na podstawie opisanych wyżej czynności stwierdzono, że urządzenie grzewcze, o którym mowa w okolicznościach przedmiotowej sprawy, umieszczone jest w stalowym kontenerze, stanowiącym jego obudowę. Biegły stwierdził, że samo urządzenie, jak również jego obudowa (kontener) stanowią jedną całość, produkowaną jako jeden produkt finalny.
W trakcie oględzin stwierdzono takżę, że urządzenie grzewcze posadowione jest na betonowej wylewce i nie jest przytwierdzone do podłoża.
Funkcją urządzenia grzewczego jest podgrzewanie wody oraz kruszywa w silosach na potrzeby produkcji w obniżonych temperaturach. Zgodnie z warunkami technicznymi urządzenia (jego instrukcja obsługi), za obniżoną temperaturę uważa się średnią temperaturę dobową niższą niż 10ºC.