Gdyby w dacie zakończenia kontroli skarżący posiadali umowę dotyczącą przedpłaty, to niewątpliwie powołaliby się na nią, jako na dowód, że przedpłata nie stanowiła połowy zamówienia i nie podlegała obliczeniu od niej podatku VAT. Bezspornym jest, że Spółka zamawiająca łańcuchy choinkowe i Spółka wykonująca zamówienie związane są węzłami rodzinnymi w rozumieniu art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, dlatego zasadnym jest domniemanie faktyczne, że umowa dotycząca przedpłaty napisana została po zakończeniu kontroli ustalającej obowiązek zapłaty podatku VAT. W tych warunkach powoływanie się na umowę jako dowód wielkości zamówienia dotyczącego łańcuchów choinkowych nie może odnieść skutku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzuty skarżącej Spółki Cywilnej sprowadzają się do twierdzenia, że otrzymane od Spółki Cywilnej 900 mln zł jako przedpłata na nabycie produkowanych przez skarżącą łańcuchów choinkowych /polecenie przelewu z 5.10.1994 r./ dlatego nie zostało objęte podatkiem VAT ponieważ przedpłata nie stanowiła połowy wartości zamówienia. Powoływano się przy tym na wartość sprzedaży Spółki Cywilnej B. wynoszącej za okres od 14 do 28.12.1994 r. kwotę 9.779.105.500 zł.
Według wyliczeń inspektorów w oparciu o dokumenty źródłowe, polecenia przelewu i dokumenty bankowe, od października do grudnia 1994 r. skarżąca Spółka sprzedała Spółce Cywilnej B. łańcuchy choinkowe o wartości brutto 1.388.506.100 zł i przez cały czas trwania kontroli skarżąca Spółka nie okazała umowy dotyczącej zamówionych łańcuchów.
Wspólnicy tej spółki zawiadomieni byli o przedmiocie kontroli i pouczeni o możliwości złożenia dodatkowych wyjaśnień bądź uwag do okazanego im protokołu z kontroli. Gdyby dysponowali takim dowodem jak umowa o dostawę produkowanych łańcuchów to niewątpliwie przedłożyliby ją jako mającą wpływ na wyniki badań kontrolnych.
Tymczasem skarżący żadnych umów nie przedłożyli i żadnych wyjaśnień ani uwag nie zgłosili do końcowego protokołu pokontrolnego.
Gdyby w dacie zakończenia kontroli skarżący posiadali umowę dotyczącą przedpłaty z dnia 5.10.1994 r. to niewątpliwie powołaliby się na nią, jako dowód, że przedpłata nie stanowiła połowy zamówienia i nie podlegała obliczeniu od niej podatku VAT.
Bezspornym jest że Spółka zamawiająca łańcuchy choinkowe i Spółka wykonująca zamówienie związane są węzłami rodzinnymi w rozumieniu art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ dlatego zasadnym jest domniemanie faktyczne, że umowa dotycząca przedpłaty z 5.10.1994 r. napisana została po zakończeniu kontroli ustalającej obowiązek zapłaty podatku VAT. W tych warunkach powoływanie się na umowę jako dowód wielkości zamówienia dotyczącego łańcuchów choinkowych nie może odnieść skutku.
Wyliczona przez skarżącą wartość sprzedaży w II połowie miesiąca grudnia 1994 r. także niczego w stanie faktycznym nie zmienia skoro przedpłata uiszczona została 5.10.1994 r. a ogólna sprzedaż łańcuchów choinkowych wyniosła 1.388.506.100 zł z czego wynika, że przedpłata powinna w miesiącu październiku być obłożona podatkiem VAT jako przekraczająca połowę wartości zamówienia.
Późniejsze określenia wysokości zamówienia w drodze umowy pisemnej przez osoby spokrewnione, będące kontrahentami tej umowy, nie mogą zmienić stanu faktycznego, istniejącego w dacie przeprowadzenia kontroli tj. po upływie ponad pół roku od dokonanej transakcji.
Sporządzając bilans za 1994 r. skarżąca Spółka obowiązana była do właściwego skompletowania wszelkich dowodów, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą i do ich okazania organom kontrolnym.
W tym stanie rzeczy podniesiony przez skarżącą zarzut nieprzeprowadzenia dowodów jest niezrozumiały skoro przedmiotem kontroli było jedynie przestrzeganie przepisów, dotyczących podatku VAT i problem sporny sprowadzał się wyłącznie do zaliczki na dostawę łańcuchów choinkowych.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszenia prawa w podejmowaniu zaskarżonej decyzji, i na zasadzie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł jak w sentencji.