Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Jaśniewicz Sędziowie Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Świdłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi P.M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
[...] (dalej: wnioskodawca, strona, skarżący) w dniu [...] czerwca 2011r. złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w [...] nr [...] z dnia [...] marca 2011 r. Jako podstawę wskazał przepisy art. 247 § 1 pkt 3 i pkt 5 Ordynacji podatkowej.
Decyzji wydanej przez organ celny pierwszej instancji [...] zarzucił rażące naruszenie prawa poprzez zastosowanie art.89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych bez dokonania ustaleń, czy przedmiotowe urządzenia spełniają warunki o jakich mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych i uznanie, że urządzenia są automatami do gier podczas gdy ze stanu faktycznego ustalonego na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie nie wynika, że te urządzenia zawierają element losowości Nadto [...] podniósł, że organ nie przeprowadził żadnego dowodu i nie ustalił jakoby przedmiotowe urządzenie zawierało element losowości konieczny do uznania, że stanowi ono automat do gier w myśl ustawy o grach hazardowych. Zdaniem strony decyzja w której rozstrzygnięcie zostało oparte na stanie faktycznym ustalonym z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu dowodowym, jest decyzją wydaną z rażącym naruszeniem prawa. Zatem brak ustalenia przez organ jakoby urządzenie zawierało element losowości, jest w ocenie strony rażącym naruszeniem prawa. [...] zarzuca także, że organ celny skierował decyzję do osoby nie będącej stroną w sprawie. Jako przesłankę postawionego zarzutu wskazuje umorzenie przez Naczelnika Urzędu Celnego w [...] postępowania w sprawie o wykroczenie skarbowe określone w art. 107 KKS z uwagi na niemożność ustalenia tożsamości mężczyzny, który wstawił automaty do lokalu należącego do [...]. Strona podnosi, że ten sam organ, który nie wykrył sprawcy, nie wskazując jakie dodatkowe dowody przeprowadził celem ustalenia, kto urządzał gry w barze "[...]", skierował decyzję nakładającą karę pieniężną do [...]. Organ w jego ocenie nie miał podstaw faktycznych, ani prawnych do uznania, że urządzającym gry był [...], ponieważ udostępniał on tylko powierzchnię pod usytuowanie tego urządzenia. Zatem nie mógł on być adresatem decyzji nakładającej karę za urządzanie na nim gier.
Z powołaniem się na treść uzasadnienia decyzji Naczelnika Urzędu Celnego strona wywiodła, że organ ten miał pełną świadomość co do tego, że udostępniła ona tylko powierzchnię w swoim lokalu, a nie urządzała gry. Taka decyzja, jak twierdzi strona, mogła być ewentualnie skierowana do właściciela urządzenia, czerpiącego korzyść majątkową z działania urządzenia.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r. Dyrektor Izby Celnej w Poznaniu, na podstawie art. 207, art. 210 § 1 i § 4 oraz art. 247 § 1 pkt 3 i 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm. dalej zwanej O.p.) odmówił stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu wskazano, że [...] nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby stanowić podstawę do polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Naczelnika Urzędu Celnego w [...], a przede wszystkim świadczyć o rażącym naruszeniu prawa przez ten organ. Również samo twierdzenie [...], iż brak jest dowodu, który stwierdzałby, że znajdujące się w jego lokalu urządzenie nie zawierało elementu losowości, samo w sobie, nie może stanowić przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji, zwłaszcza że nie wskazano jakie to miały być dowody. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że w trakcie postępowania przed organem celnym pierwszej instancji, strona nie składała żadnych wniosków dowodowych, jak również nie kwestionowała poczynionych ustaleń. Niedopuszczalne jest żądanie strony stwierdzenia nieważności decyzji z tej tylko przyczyny, że jej ocena zebranego materiału jest inna niż organu. Trafność takiej oceny nie może być weryfikowana w ramach nadzwyczajnego postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, które nie służy ponownemu rozpoznaniu sprawy, co do jej istoty. Takie działanie byłoby w istocie powtórnym orzekaniem w sprawie, co naruszałoby zasadę trwałości decyzji ostatecznych.