1. Art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ oznacza, iż na wysokość podstawy opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości nie mają wpływu nie tylko odpisy amortyzacyjne, ale podstawa powinna być zaktualizowana o wskaźnik przeliczeniowy środka trwałego /budowli/.
2. Skoro sentencja uchwały Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 maja 1996 r. W 2/96, mówi jedynie o wartości brutto i nie nadaje temu terminowi specjalnego znaczenia, to dla celów ustalenia podstawy opodatkowania ,w podatku od nieruchomości należy sięgać do znaczenia określonego w rozporządzeniach ministra finansów w sprawie amortyzacji środków trwałych, nie zmieniając go.
oddala skargę.
Wójt gminy D. decyzją z 4 marca 1997 r. odmówił wnioskowi Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" o zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości z tytułu rzekomego zawyżenia wartości budowli, stanowiącej podstawę opodatkowania za łata 1995 i 1996.
W uzasadnieniu swej decyzji, organ podatkowy wyjaśnia, iż zgodnie z art. 6 ust. 8 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych deklaracje podatku od nieruchomości można skorygować wyłącznie w razie zaistnienia zmian wynikających z art. 6 ust. 3 wymienionej ustawy, czyli zmiany sposobu wykorzystywania budynku lub ich części mających wpływ na wysokość opodatkowania. Tymczasem faktycznie nie nastąpiła żadna zmiana sposobu wykorzystania budowli. Wartość początkowa budowli, stanowiąca podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości dla przedsiębiorstw państwowych, nie uległa zmniejszeniu po ich przekształceniu w jednoosobowe spółki Skarbu Państwa o kwotę odpisów amortyzacyjnych /umorzeniowych/, dokonanych przez te przedsiębiorstwa. Dokonywane zmiany odnośnie interpretacji przepisów nie mogą mieć wpływu na wysokość opodatkowania. Opodatkowanie zaś podatkiem od nieruchomości nie może następować według aktów niższej rangi niż ustawa. Określenie podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie dość że byłoby powierzone aktom wykonawczym, ale jeszcze w dodatku aktom wykonawczym do innej ustawy, regulującej inny podatek /podatek dochodowy od osób prawnych/.
Art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że dla budowli podstawę opodatkowania stanowi ich wartość początkowa, określona według zasad przewidzianych w odrębnych przepisach dla celów amortyzacji, chociażby były one całkowicie zamortyzowane.
Jedynymi przepisami do których odsyła wyżej wymieniony przepis są postanowienia rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad stawek amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. 1994 nr 104 poz. 508/ i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji środków trwałych /Dz.U. nr 7 poz. 34 ze zm./.
Wniosek o zmianę podstawy opodatkowania uznano zatem jako podanie o zwrot nie istniejącej nadpłaty, który jednak został uznany za prawnie bezzasadny.
W dalszej części swego uzasadnienia wójt powołuje się na treść art. 13 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym, z którego wynika, iż powszechnie obowiązującą wykładnię ustaw ustala się w drodze uchwały ogłoszonej w Dzienniku Ustaw.
Tym samym uzasadnienie do wykładni Trybunału nie ustala powszechnie obowiązującej wykładni danego przepisu.