W kontekście poczynionych powyżej rozważań i powołanych przepisów u.p.e.a., Sąd stwierdza, że skarga jest bezzasadna. Przede wszystkim zaakcentować należy, że skarżący zarówno w skardze, jak i wcześniej na etapie postępowania egzekucyjnego, nie podnieśli żadnych zarzutów, które wskazywałyby na wadliwość zaskarżonego postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej i poprzedzającego go postanowienia organu I instancji. Warto także podkreślić, że również w argumentacji wniosku inicjującego przedmiotowe postępowanie, skarżący nie wskazali żadnej z enumeratywnie wymienionych w art. 59 u.p.e.a. przesłanek umorzenia postępowania, albowiem nie można uznać za taką utraty płynności finansowej, trudnej sytuacji finansowej, nieprawnego zamknięcia firmy oraz możliwości kompensaty wzajemnych zobowiązań z tytułu prawomocnego wyroku WSA z dnia [...]. Na tych samych podstawach podatnik oparł także zażalenie. Z kolei w skardze, jako przesłankę uzasadniającą umorzenie postępowania wskazał brak zweryfikowania przez organ egzekucyjny poprawności różnych dokumentów, w tym m.in. wyroku WSA z dnia [...] oraz innych wyroków tego Sądu dotyczących decyzji wydanych przez Burmistrza i Wójta Gminy w przedmiocie podatku od nieruchomości i podatku rolnego, a także możliwość kompensaty wzajemnych zobowiązań. Zestawiając treść powyższych pism i podniesione w nich argumenty z treścią przepisów art. 59 u.p.e.a., należy jednoznacznie stwierdzić, że nie dotyczą one niniejszego postępowania, którego przedmiotem jest zasadność odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w stosunku do skarżących na podstawie tytułów wykonawczych o nr [...], wystawionych przez Burmistrza i Wójta Gminy.
Mając na względzie powyższe, Sąd uznaje za prawidłowe stanowisko organów, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek skutkująca umorzeniem postępowania egzekucyjnego w stosunku do skarżących, zaś sami skarżący ani nie wskazali tych przesłanek, ani się na nie nie powołali. Za chybiony w ocenie Sądu uznać należy argument skarżących odnoszący się do możliwości dokonania kompensaty wzajemnych zobowiązań, albowiem przepis art. 59 u.p.e.a. nie przewiduje takiej możliwości. Ponadto w ocenie Sądu w zakresie zaległości objętych tytułami wykonawczymi wystawionymi przez Burmistrza oraz Wójta Gminy, organ II instancji prawidłowo w pełni podzielił ustalenia i rozważania poczynione przez organ egzekucyjny w postanowieniu z dnia [...], nr [...], z których jednoznacznie wynika, iż decyzje wymiarowe w zakresie podatku od nieruchomości i podatku rolnego objęte tytułami egzekucyjnymi, na mocy których organ egzekucyjny prowadzi kwestionowane przez stronę postępowanie egzekucyjne, są ostateczne, wykonalne i nigdy nie zostały uchylone. W tym kontekście słusznie stwierdzono, że żaden z wymienionych przez skarżącego wyroków WSA nie stanowił podstawy do umorzenia prowadzonego postępowania.
Sąd stwierdza ponadto, że organy obu instancji prawidłowo uznały, iż w sprawie nie ziściła się również przesłanka z art. 59 § 2 u.p.e.a., warunkująca fakultatywne umorzenie postępowania, albowiem tylko w roku [...] organ egzekucyjny dokonał szeregu skutecznych czynności egzekucyjnych, w tym m.in. zajęć wierzytelności, zajęcia rachunku bankowego, ponadto zobowiązany sam również regulował część zaległości, a to bezsprzecznie oznacza, że w przypadku prowadzonego względem skarżących postępowania egzekucyjnego nie można mówić o bezskuteczności.
W podsumowaniu dokonanej kontroli Sąd stwierdza, że zaskarżone postanowienia odpowiadają prawu, albowiem przy ich wydaniu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, które mogłyby lub miały istotny wpływ na wynik sprawy.
W tym stanie rzeczy, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).