Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Karol Pawlicki (spr.) Sędziowie WSA Maciej Jaśniewicz WSA Roman Wiatrowski Protokolant st.sekr.sąd. Paulina Budzyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2011 r. sprawy ze skargi J.Z. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w podatku dochodowym od osób fizycznych oddala skargę /-/R.Wiatrowski /-/K.Pawlicki /-/M.Jaśniewicz
Decyzją z dnia [...] listopada 2004 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w P. określił J. Z. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w wysokości [...] zł.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że określenie zobowiązania podatkowego w wysokości wyższej niż zadeklarowane przez podatnika w złożonym w dniu [...] kwietnia 2002 r. zeznaniu PIT - 36 za 2001 r., było rezultatem ustalonego przez organ w toku postępowania kontrolnego zawyżenia kosztów uzyskania przychodów.
Powyższe spowodowane było m.in. zaliczeniem do tych kosztów wydatków w kwocie [...]zł, których strona w żaden sposób nie uprawdopodobniła. W ocenie organu, stanowiło to naruszenie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r., Nr 14, poz. 176, z późn. zm., powoływana jako u.p.d.o.f.).
Odwołanie od powyższej decyzji nie zostało wniesione, wobec czego decyzja stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Wnioskiem z dnia [...] listopada 2009 r. J. Z., reprezentowany przez pełnomocnika, wystąpił do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora UKS w P. z dnia [...] listopada 2004 r. Jako podstawę żądania wskazano art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm., powoływana jako Ordynacja podatkowa) w związku z art. 26 ust. 3 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.) zarzucając, iż przedmiotowa decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W ocenie strony, wyeliminowanie w decyzji z kosztów uzyskania przychodów firmy "L." J. Z. w O., wydatków wykazanych w zeznaniu rocznym za 2001r. (PIT-36) w kwocie [...] zł, przy jednoczesnym odstąpieniu od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, należało ocenić jako rażące naruszenie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., poprzez jego błędną wykładnię oraz art. 23 § 1 Ordynacji podatkowej, poprzez jego niezastosowanie. Zarzucono, że organ nie zakwestionował faktu poniesienia przez stronę wydatków, jednak uznał, iż nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów te wydatki, które w toku postępowania kontrolnego, nie zostały przez podatnika udokumentowane. Taka ocena prawna organu, nie została uzasadniona treścią obowiązujących wówczas przepisów prawnych, co powoduje, że rażąco narusza określoną w art. 120 Ordynacji podatkowej zasadę praworządności oraz nie spełnia wymogów uzasadnienia prawnego decyzji, a zatem, rażąco narusza art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. W dalszej części wniosku strona powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych oraz poglądy doktryny, zarzuciła, że powyższe działanie organu, polegające na zastosowaniu swoistej sankcji podatkowej, doprowadziło do zmodyfikowania wzorca podstawy opodatkowania, ponieważ odnosiło się tylko do jednego elementu konstrukcyjnego dochodu, jakim jest koszt uzyskania przychodów. Zdaniem strony, sankcja ta nie ma jednak normatywnego uzasadnienia, co skutkuje naruszeniem przez organ art. 120 Ordynacji podatkowej. Strona zajęła również stanowisko, że skoro w sprawie organ nie zakwestionował faktu poniesienia przez podatnika wydatków, to w sytuacji braku księgi podatkowej oraz innych danych niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania, powinien ustalić wysokość wydatków w drodze oszacowania, czego nie uczynił. Ponadto organ nie uzasadnił zajętego w decyzji stanowiska, że podatnik, który w toku kontroli nie posiadał i nie przedstawił ksiąg podatkowych, musi co najmniej, uprawdopodobnić fakt poniesienia wydatków, poprzez wskazanie źródeł nabycia towarów handlowych, przez co organ naruszył w sposób rażący art. 120 i art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. W ocenie strony w sprawie doszło również do rażącego naruszenia art. 191 Ordynacji podatkowej oraz zasady przekonywania, o której mowa w art. 124 w/w ustawy.