Niezbędne w tej sytuacji jest więc ustalenie charakteru opłaty ponoszonej na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy o pzp, tzw. renty planistycznej. W doktrynie podkreśla się, że renta planistyczna stanowi swoistą partycypację gminy w zyskach, jakie przynosi zbycie nieruchomości, której wartość wzrosła w związku ze zmianą ustaleń zawartych w planie zagospodarowania przestrzennego. Wątpliwości nie budzi
6
Sygn. akt I SA/Po 467/11 publicznoprawny charakter renty planistycznej, co wynika bezpośrednio z art. 36 ust. 4 zd. 2 ustawy o pzp, zgodnie z którym opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta jest zobowiązany do ustalenia opłaty w drodze decyzji w przypadku zaistnienia przesłanek opisanych w art. 36 ust. 4 ustawy o pzp. Renta planistyczna ma więc charakter obligatoryjny i nie jest zależna od uznania organu. Zbycie nieruchomości wiąże się z obowiązkiem uiszczenia renty planistycznej, która jest nieodłącznym elementem zbycia, a w konsekwencji wydatek ten należy uznać za koszt odpłatnego zbycia w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy o pdof w momencie jego poniesienia.
Stanowiska tego nie zmienia fakt, że renta planistyczna ma charakter "wtórny" względem zbycia nieruchomości, tzn. obowiązek jej uiszczenia konkretyzuje się dopiero do dokonaniu zbycia. Jak wyjaśniono powyżej, podstawowym kryterium uznania wydatku za koszt odpłatnego zbycia jest obowiązek jego poniesienia. Nie ulega też wątpliwości, że renta planistyczna jest bezpośrednio związana ze zbyciem nieruchomości, tzn. istnieje związek przyczynowo-skutkowy między zbyciem a poniesieniem opłaty. Faktu tego nie niweczy okoliczność, że renta planistyczna zostaje uiszczona dopiero po zbyciu nieruchomości. Nie przekreśla to bowiem związku uiszczonej opłaty ze zbyciem oraz faktu, iż obowiązek uiszczenia opłaty jest bezpośrednią konsekwencją zbycia.
Rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego organ podatkowy winien uwzględnić przedstawioną powyżej wykładnię przepisów, w szczególności uznać, że opłata ustalana na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy o pzp stanowi koszt odpłatnego zbycia w rozumieniu art. 19 ustawy o pdof w momencie jej poniesienia.
Z tych powodów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w/w ustawy, a o wykonalności interpretacji - na podstawie art. 152 powołanej ustawy.