Zdaniem skarżącej, nie ma renty planistycznej bez zbycia nieruchomości, zaś sam wzrost wartości nieruchomości, spowodowany uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie przekłada się na konieczność uiszczenia jakiejkolwiek daniny publicznoprawnej. Dopiero sprzedaż nieruchomości, dokonana przed upływem 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy stał się obowiązujący, aktualizuje obowiązek uiszczenia opłaty planistycznej. Opłata planistyczna ponoszona jest w związku ze zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła i ma charakter przymusowy, tj. musi zostać poniesiona. Między zbyciem nieruchomości a zapłatą renty planistycznej zachodzi bowiem związek przyczynowo-skutkowy.
Ponadto skarżąca przywołała brzmienie art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazała, że kosztami odpłatnego zbycia mogą być wyłącznie koszty, które musiały zostać poniesione w związku ze zbyciem przy czym między wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy. Skarżąca stwierdziła, że opłata planistyczna jest kosztem bezpośrednio związanym z przychodami otrzymanymi z tytułu sprzedaży nieruchomości. Zdaniem skarżącej, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, wyłącznie opłaty (renty) planistycznej z katalogu kosztów mogących stanowić koszt zbycia możliwe jest jedynie na podstawie przepisu rangi ustawowej. Tymczasem - w opinii skarżącej - żaden przepis nie wyłączył możliwości zaliczenia renty planistycznej do kosztów zbycia. Skarżąca wskazała, iż prawo podatkowe - jako najszerzej obok prawa karnego ingerującego w sferę wolności - winno być interpretowane z uwzględnieniem zasady in dubio pro tributario. W konsekwencji skarżąca stwierdziła, że ma prawo do zaliczenia do kosztów zbycia kosztów poniesionej renty planistycznej. Podatnik jest zobowiązany i uprawniony do zapłaty podatku tylko w takiej wysokości, jaka wynika z przepisów prawa.
W opinii skarżącej, skoro ustawodawca przyznał podatnikowi prawo pomniejszenia zobowiązania podatkowego o koszty zbycia nieruchomości i prawo to ukształtował niezwykle szeroko, wskazując, że do kosztów tych zalicza się wszelkie koszty mające związek ze zbyciem nieruchomości, to, o ile dany wydatek spełniający te warunki nie został wprost wyłączony z kosztów, podatnik może go zaliczyć do kosztów zbycia. Ponadto, w skardze wskazano, że pomiędzy zbyciem nieruchomości a koniecznością zapłaty renty planistycznej występuje związek przyczynowo-skutkowy.
Zdaniem skarżącej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, wydając zaskarżoną interpretację, naruszył zasadę przekonywania stypizowaną w art. 124 Ordynacji podatkowej. W opinii skarżącej, w treści przedmiotowej interpretacji nie sposób znaleźć jakiekolwiek próby przekonania podatnika, że stanowisko organu znajduje odzwierciedlenie w przepisach, a nie jest oparte na tzw. "uznaniu urzędniczym", pobawionym dodatkowo uzasadnienia własnego stanowiska.