Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną w której stwierdził, że stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy uznać za nieprawidłowe.
Odnosząc się do stanowiska prezentowanego we wniosku, organ stwierdził, że renta planistyczna nie będzie stanowiła kosztu odpłatnego zbycia nieruchomości. W związku z powyższym, wydatek ten nie może być uwzględniony przy obliczaniu podstawy opodatkowania w związku ze zbyciem udziału w nieruchomości.
Nie zgadzając się ze stanowiskiem organu podatkowego E. S. wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa, w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia [...] marca 2011 r. nr [...], na które organ udzielił odpowiedzi pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r., znak [...] (data doręczenia: ... kwietnia 2011 r.).
W skardze na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, skarżąca nie zgadza się z interpretacją przepisów prawa podatkowego i wnosi o uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz zasądzenie od Ministra Finansów zwrotu kosztów postępowania.
Interpretacji zarzucono rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 217 Konstytucji RP, poprzez błędną jego wykładnię i bezzasadne przyjęcie, że tzw. renta (opłata) planistyczna nie stanowi kosztu odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w tym przepisie, a wydatki związane z jej poniesieniem nie mogą być uwzględnione przy obliczaniu podstawy opodatkowania w związku ze zbyciem nieruchomości. Zarzucono także obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 124 w zw. z art. 121 Ordynacji podatkowej poprzez niewyjaśnienie stronie przesłanek, którymi kierował się organ uznając, że za koszt zbycia nie może zostać uznana tzw. renta planistyczna oraz obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej poprzez brak wskazania uzasadnienia prawnego oceny organu.
W złożonej skardze skarżąca zwróciła uwagę na charakter renty planistycznej, której reżim prawny kształtowany jest na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skarżąca podniosła, iż dla powstania obowiązku zapłaty renty planistycznej pierwszorzędne znaczenie ma zbycie nieruchomości.
Zdaniem skarżącej, nie ma renty planistycznej bez zbycia nieruchomości, zaś sam wzrost wartości nieruchomości, spowodowany uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie przekłada się na konieczność uiszczenia jakiejkolwiek daniny publicznoprawnej. Dopiero sprzedaż nieruchomości, dokonana przed upływem 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy stał się obowiązujący, aktualizuje obowiązek uiszczenia opłaty planistycznej. Opłata planistyczna ponoszona jest w związku ze zbyciem nieruchomości, której wartość wzrosła i ma charakter przymusowy, tj. musi zostać poniesiona. Między zbyciem nieruchomości a zapłatą renty planistycznej zachodzi bowiem związek przyczynowo-skutkowy.