Odnosząc się dodatkowo do zarzutu zaniechanie przeprowadzenia dowodów zgłaszanych przez stronę należy wskazać, że żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem (art. 188 Ordynacji podatkowej). Pamiętać przy tym należy, że organ podatkowy jest zobowiązany do zgromadzenia dowodów, ale w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do odtworzenia stanu faktycznego. Oznacza to, że jeżeli organ podatkowy, na podstawie zebranych w toku postępowania dowodów, może dokonać niebudzącego wątpliwości ustalenia stanu faktycznego, wówczas dalsze prowadzenie postępowania dowodowego nie jest zasadne. Organy podatkowe nie mają obowiązku dopuszczenia każdego dowodu proponowanego przez stronę, jeżeli dla prawidłowego ustalenia - procesowego odtworzenia stanu faktycznego - adekwatne i wystarczające są inne dowody (zob. wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2010 r. II FSK 1313/08). Zasada wynikająca z art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej nie ma charakteru bezwzględnego, na co zwracano już uwagę w orzecznictwie (por. wyroki NSA z: 14 lipca 2005 r., I FSK 2600/04; 15 grudnia 2005 r., I FSK 391/05). Bezwzględne stosowanie tej zasady prowadziłoby do faktycznej niemożności ukończenia jakiegokolwiek postępowania podatkowego z obawy przed pominięciem jakiegoś dowodu, niezależnie od jego wartości dowodowej oraz w związku z wzajemnymi oczekiwaniami stron, co do konieczności przeprowadzenia dowodu przez przeciwnika w sprawie.
Skarżący wspomina również o prawdopodobieństwie istnienia w postępowaniu karnym, z którego aktami nie mógł się zapoznać z uwagi na odmowę ich udostępnienia przez Prokuratora, korzystnych dla niego dowodów, które nie zostały do kontrolowanej sprawy włączone. Nie precyzuje jednak o jakie postępowanie karne chodzi, ani jakie mogłyby być to dowody. Należy zauważyć, że skarżący sam żadnych korzystnych dla siebie w kontrolowanej sprawie dowodów, które pozwoliłyby organowi na uznanie jego twierdzeń za prawdziwe, nie przedstawił.
W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy dał podstawę do ustalenia pełnego stanu faktycznego. Ponadto analiza zeznań świadków w powiązaniu z innymi dowodami nie budzi wątpliwości. Zeznania S.. A. jednoznacznie i konsekwentnie wskazują, że [...] wprowadzała do obrotu gospodarczego paliwo lecz niewiadomego pochodzenia, ale przede wszystkim wprowadzała do obrotu "puste faktury" sensu stricte, za którymi nie szły żadne dostawy towaru. S.. A. szczegółowo wymienił firmy, które oprócz "pustych faktur" kupowały również od firmy [...] paliwo. Firma skarżącego wymieniona została, jako firma nabywająca za pośrednictwem P.. F. tylko "puste faktury", co oznacza, że poza ich wystawieniem nie występowała czynność w postaci dostawy towaru - oleju napędowego. Natomiast ewentualne sporadyczne nabycia paliwa przez podatnika dotyczą spółki [...] i okresu od marca 2015 r. Zeznania S.. A., w przeciwieństwie do zeznań P.. F., nie są niekonsekwentne i niespójne, jak zarzuca im skarżący. S.. A., przyznając się do zarzucanych mu przez Prokuratora czynów, w wyczerpujący, logiczny i zrozumiały sposób przestawił mechanizm działania [...] i [...]. To zeznaniom P.. F. można postawić zarzut niekonsekwencji, co zasadnie uczynił organ pierwszej instancji po przesłuchaniu go, na wniosek skarżącego, w kontrolowanym postępowaniu. Stąd zarzuty skargi zakresie braku bezpośredniego przesłuchania S.. A. należy za nieuzasadnione.