Skład sądzący wskazuje, że kwestia konstytucyjności polskiego podatku akcyzowego była już podnoszona w szeregu wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. I tak dla przykładu w wyroku NSA z dnia 21 listopada 2000 r., III SA 2001/99 - Prawo Gospodarcze 2001 nr 7-8 str. 75 stwierdzono, "(...) że odpowiedzi na pytanie, czy wykonywane przez podatnika czynności podlegały opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, poszukiwać należy w ustawie o VAT, a nie w treści aktów wykonawczych. Zawarte w art. 35 ust. 4 ustawy VAT upoważnienie ministra do określenia przypadków, w których podatnikami akcyzy są podmioty inne niż producent lub importer wyrobów akcyzowych, nie oznacza wcale prawa ministra do określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym innych niż wskazane w art. 2 ustawy VAT".
Natomiast w wyroku NSA z dnia 28 lutego 2001 r., SA/Sz 2073/99 - nie publ. wskazano, że "Ustalona konstytucyjnie bezwzględna wyłączność ustawy dla normowania wszystkich istotnych elementów stosunku podatkowego ma ten skutek, że upoważnienie zawarte w art. 35 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym do określenia przez Ministra Finansów, w drodze rozporządzenia, przypadków, gdy podatnikami akcyzy są osoby lub jednostki inne niż producent lub importer towarów akcyzowych - utraciło byt prawny. Minister Finansów wydając w dniu 26 czerwca 1968 r. rozporządzenie nakładające podatek akcyzowy na inne niż określone w ustawie podmioty, musiał być świadomy tego, że normuje materię zastrzeżoną do wyłączności ustawy z mocy art. 217 obowiązującej od 17 października 1997 r. Konstytucji. Od tej daty obowiązuje bowiem bezwzględna wyłączność ustawy dla nakładania podatków i nie może pojawiać się w tej materii żadna regulacja podustawowa".
Sąd administracyjny, nie związany granicami skargi podnosi, iż co prawda niezgodne z art. 217 Konstytucji rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 157 poz. 1035 ze zm./ utraciło formalnie z dniem 1.01.2000 r. swoją moc obowiązującą, ale i kolejne rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 105 poz. 197 ze zm./, a następnie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 119 poz. 1259 ze zm./ są również sprzeczne z art. 217 Konstytucji. Niekonstytucyjność zaś delegacji ustawowej rodzi zawsze konsekwencje w postaci niekonstytucyjności aktów podustawowych.
Skład sądzący wskazuje wreszcie i na to, iż grupa posłów na Sejm RP zwróciła się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie niezgodności art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP i skarga ta została zarejestrowana pod K 10/01. Minister Sprawiedliwości w swym piśmie z dnia 26 kwietnia 2001 r., ustosunkowując się do skargi poselskiej stwierdził, iż jest ona zasadna.
Z tych zatem powodów, wobec braku podstaw prawnych do wydania zaskarżonych decyzji obu instancji, na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 oraz art. 55 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono jak w sentencji wyroku.