Obrót towarami z zagranicą, należności celne i ochrona przed nadmiernym  przywozem towaru na polski obszar celny, Celne prawo, Podatkowe postępowanie, Egzekucyjne postępowanie
Tezy

1. Za niedopuszczalne w państwie prawa należy uznać takie zachowanie organów celnych, które na przejściu granicznym aprobują działanie Banku Staropolskiego odsyłają do tego banku osoby dokonujące wpłat gotówkowych związanych z należnościami podatkowymi i celnymi związanymi z odprawa towarów, natomiast skutkami takich skutecznych wpłat gotówkowych próbują obciążyć tylko i wyłącznie stronę.

2. Dokonanie przez skarżącego wpłaty gotówki do Banku Staropolskiego na konto płatnika z tytułu należnych podatków należało określać przez pryzmat postanowień art. 59 par. 1 pkt 1 i art. 60 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ . Terminem dokonania zapłaty gotówkowej jest bowiem dzień bezpośredniego przekazania kwoty podmiotowi reprezentującemu wobec podatnika interesy fiskalne /płatnikowi-organowi celnemu/. Podatnik nie może ponosić odpowiedzialności za to, iż kwota podatku wpłacona w gotówce na właściwe konto bankowe płatnika nie doszła do niego.

Uzasadnienie strona 1/3

Prezes Głównego Urzędu Ceł w Warszawie postanowieniem (...) z dnia 18.12.2000 r. utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora Urzędu Celnego w Rz. (...) z dnia 3.08.2000 r. w sprawie odrzucenia wniesionych zarzutów przez Jana B. w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego (...) z dnia 3.07.2000 r.

W uzasadnieniu wyjaśnia natomiast, iż z akt sprawy wynika, iż Jan B. w dniu 12.01.2000 r. dokonał w Banku Staropolskim S.A. na przejściu granicznym w G. wpłaty gotówki w kwocie 3.977,10 zł, wskazując jako tytuł wpłaty opłaty manipulacyjne /kod 115/ w kwocie 58 zł i podatek od towarów i usług w imporcie /kod 813/ w kwocie 3.919,10 zł, wskazując jako odbiorcę Urząd Celny w Rz. z przywołaniem rachunku tego urzędu w NBP. Przedmiotowa kwota nie została jednakże przelana na rachunek bankowy urzędu celnego, gdyż w dniu 13.01.2000 r. Komisja Nadzoru Bankowego NBP zawiesiła działalność Banku Staropolskiego w Poznaniu i wszelkie operacje banku zostały z tym dniem zablokowane.

Wskazuje następnie, iż zasadniczymi w sprawie kwestiami jest przesądzenie czy:

1/ dług celny /opłata manipulacyjna/ wygasło na podstawie art. 244 Kodeksu celnego poprzez uiszczenie kwoty należności wynikającej z tego długu;

2/ czy należne zobowiązania podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług wygasło w myśl art. 59 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej jako pobranie podatku przez urząd celny /płatnika/.

Według Prezesa GUC wstępnym zagadnieniem jest ustalenie, czy art. 232 par. 1 i art. 244 pkt 1 Kodeksu celnego są samoistnymi przepisami regulującymi zapłatę i wygaśnięcie długu celnego, czy też mając na uwadze postanowienia art. 262 lub art. 242 par. 2 Kodeksu celnego, można posiłkować się w tej kwestii przepisami art. 59 par. 1 i art. 60 par. 1 Ordynacji podatkowej, które regulują kwestie związane z wygasaniem zobowiązań podatkowych i terminem dokonania zapłaty podatków.

Art. 262 Kodeksu celnego stanowi, iż do postępowania w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy działu IV Ordynacji podatkowej, natomiast przepisy art. 59 par. 1 i art. 60 par. 1 Ordynacji podatkowej znajdują się w dziale III Ordynacji podatkowej.

Zdaniem organu odwoławczego kwestię zapłaty wygaśnięcia należności wynikającej z długu celnego regulują postanowienia art. 232 par. 1 oraz 244 pkt 1 Kodeksu celnego. Do uiszczenia kwoty należności i zwolnienia dłużnika z zobowiązania pieniężnego dochodzi - na skutek wykładni systemowej - dopiero z momentem faktycznego spełnienia w miejscu zamieszkania lub siedzibie wierzyciela. Oznacza to, że do spełnienia świadczenia w obrocie bezgotówkowym nie wystarcza tylko obciążenie rachunku bankowego, lecz również musi nastąpić uznanie rachunku wierzyciela. Podobnie, w razie dokonania przez dłużnika wpłaty gotówki w banku ze wskazaniem rachunku bankowego wierzyciela, nie wystarczy oddanie pieniędzy w tym banku, lecz musi nastąpić również uznanie rachunku bankowego wierzyciela wpłaconą kwotą. Korzystne jednak dla dłużnika postanowienia art. 59 par. 1 pkt 1 i art. 60 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie mogą być przez organy celne stosowane dla ustalenia, czy w tych samych okolicznościach dochodzi do wygaśnięcia długu celnego. Za tego rodzaju stanowiskiem przemawia ponadto treść art. 63 i art. 64 prawa bankowego z 1997 r. w związku z art. 725 Kodeksu cywilnego, iż bank ponosi odpowiedzialność za prawidłowość i terminowość wykonania polecenia przeprowadzenia rozliczenia pieniężnego. Ryzyko upadłości banku prywatnego nie może w świetle art. 56 ust. 2 prawa bankowego obciążać Skarbu Państwa, a należności wynikające z długu celnego, spowodowanego ogłoszeniem upadłości mogą być zgłoszone wyłącznie w trybie art. 163 i art. 168 prawa bankowego w związku z art. 150-152 prawa upadłościowego wyłącznie przez posiadacza rachunku, którego bank nie wykonał. Z powyższych zatem powodów przyjęto, że dług celny nie wygasł, bowiem kwota należności celnej nie została uiszczona.

Strona 1/3