Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz (spr.) Sędziowie NSA Włodzimierz Zygmont WSA Barbara Rennert po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 09 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi J. K., D. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] listopada 2019 r. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Gminy i Miasta K. z dnia [...] lutego 2015 r.
W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. Burmistrz Gminy i Miasta K. ustalił D. K. i J. K. (dalej: podatnicy, skarżący) zobowiązanie pieniężne w podatku od nieruchomości za 2015 r. w wysokości [...] zł, w tym grunty opodatkował stawką przewidzianą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Od powyższej decyzji podatnicy nie złożyli odwołania i stała się ona ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2019 r. podatnicy, wnieśli o stwierdzenie nieważności wyżej wskazanej decyzji Burmistrza Gminy i Miasta K. bądź w inny sposób wzruszenie tej decyzji i wycofanie jej z obrotu prawnego. Uzasadniając żądanie powołali się na nową linię orzeczniczą w ich sprawie wynikającą z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2019 r., sygn. akt II [...] oddalającego skargę kasacyjną Samorządowego Kolegium Odwoławczego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia [...] listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Po [...], uchylającego decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 20 stycznia 2016 r., Nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Gminy i Miasta K. z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w sprawie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2012 r.
Nadto SKO podkreśliło, że postępowanie prowadzone z wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, istotą którego jest jedynie ustalenie, czy dana decyzja dotknięta jest jedną z wad określonych w art. 247 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm. - dalej: "O.p."), a nie rozpatrywanie całokształtu sprawy od początku, lub w okolicznościach, które miały miejsce po wydaniu decyzji. W postępowaniu tym organ bada zatem tylko, czy istnieją wskazane w ustawie wady decyzji, wymienione w art. 247 § 1 O.p. Jego podstawowym celem nie jest orzekanie o obowiązkach i prawach strony, wynikających z podatkowego prawa materialnego, lecz zbadanie orzeczenia wydanego w postępowaniu zwykłym pod kątem zaistnienia przesłanek, wymienionych w art. 247 § 1 O.p. We wniosku podatnicy wskazali na nową, odmienną od dotychczasowych linię orzeczniczą w ich sprawie, z której wynika, że [...] Kopalnia [...] K.. S. A. w K., na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia [...] maja 2006 r., sygn. akt IC [...] [...] o ograniczeniu prawa własności, stała się posiadaczem samoistnym tych nieruchomości a tym samym jest podatnikiem podatku od nieruchomości. W ocenie SKO, zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Kolegium podkreśliło, że wskazane przez stronę wyroki (II FSK [...] i I SA/Po [...]) dotyczą decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymującej w mocy, w postępowaniu odwoławczym decyzje wymiarowe Burmistrza Gminy i Miasta K. w sprawach ustalenia D. K. i J. K. zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości za rok 2012. A zatem decyzji wydanych w zwyczajnym postępowaniu podatkowym (wymiarowym). Natomiast wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wymiarowych za rok 2015 dotyczy decyzji ostatecznej Burmistrza Gminy i Miasta K. z dnia [...] lutego 2015 r., Nr [...], od którego podatnicy nie odwoływali się w postępowaniu podatkowym (wymiarowym). Według Kolegium decyzji Burmistrza Gminy i Miasta K. nie można zarzucić rażącego naruszenia prawa skoro realnym zarzutem podatników względem decyzji pierwotnej może być jedynie niewłaściwa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu podatkowym w zakresie dotyczącym ustalenia podmiotu opodatkowanej nieruchomości. Dlatego też okoliczność, iż organ podatkowy dokonał oceny prawnie istotnych elementów stanu faktycznego w sposób odmienny niż sugerowany przez podatników, albo, że w oparciu o wykorzystany materiał dowodowy uznał określone tezy podatników za nieudowodnione, nie uzasadnia oceny, że stało się to z powodu rażącego (a nie innego - niekwalifikowanego) naruszenia prawa, ponieważ niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa. Dlatego również Kolegium wskazało, że ze względu na wynikającą z art. 191 O.p. zasadę swobodnej oceny dowodów, zarzuty nie dokonania pewnych czynności lub uczynienia tego wadliwie, jak też dokonania odmiennej oceny dowodów mogą być podnoszone jedynie w trybie zwyczajnym, a nie w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej.