Przepis art. 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ ma charakter wyjątkowy i nie ma charakteru samodzielnego. Jego stosowanie zależy od istnienia innych przepisów szczegółowego prawa podatkowego /przede wszystkim przepisów materialnego prawa podatkowego/, gdzie określone są warunki /okoliczności faktyczne/, od których uzależnione jest ustalenie wysokości zobowiązania podatkowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Milana S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z.-G. z dnia 26 sierpnia 1999 r. (...) i w przedmiocie podatku od nieruchomości
I. stwierdza nieważność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z.-G. z dnia 26 sierpnia 1999 r. (...) i poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta L. z dnia 24 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie przypisu podatku od nieruchomości za rok 1998;
II. uchyla decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z.-G. z dnia 26 sierpnia 1999 r. (...) w przedmiocie ustalenia wysokości podatku od nieruchomości za rok 1999 i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta L. z dnia 24 czerwca 1999 r. (...) w przedmiocie ustalenia podatku od nieruchomości za 1999 r.; (...).
Burmistrz Miasta L. decyzją (...) z dnia 24 czerwca 1999 r., powołując się na art. 21 par. 1 pkt 2 i par. 5 oraz art. 254 par. 1 Ordynacji podatkowej - postanowił przypisać Milanowi S. z tytułu władania nieruchomością zabudowaną położoną w L., przy ul. P. 80 podatek od nieruchomości za 1998 r. w kwocie 4.398,50 zł w stosunku do swej ostatecznej decyzji (...) z dnia 12 lutego 1998 r.
W uzasadnieniu powyższej decyzji, organ podatkowy I instancji nie wyjaśnił przesłanek zastosowania art. 254 par. 1 Ordynacji podatkowej i zmiany swej decyzji ostatecznej z dnia 12 grudnia 1998 r. ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 1998 r.
We wniesionym odwołaniu, Milan S. podnosi, iż od marca 1998 r. domagał się korekty podatku od nieruchomości za 1998 r. z uwagi na zmianę użytkowania budynków i gruntów, a organ podatkowy dopiero po 6 miesiącach wszczął postępowanie w sprawie. Podnosi, iż jest właścicielem gospodarstwa rolnego, a część obiektów przy ul. P. użytkuje rolniczo /hodowla trzody chlewnej/, co potwierdza zaświadczenie o wpisie do ewidencji. Zdaniem odwołującego się, niektóre z użytkowanych przez niego pomieszczeń nie są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Z.-G. decyzją (...) z dnia 26 sierpnia 1999 r. utrzymało powyższą decyzję organu I instancji w mocy. W uzasadnieniu kolegium m.in. wskazuje, iż organ I instancji prawidłowo dokonał kwalifikacji gruntów i budynków wykorzystywanych, zdaniem odwołującego się, na tzw. cele rolnicze. Zaskarżona decyzja odpowiada obowiązującym przepisom prawnym.
Milan S. wniósł o merytoryczne rozpatrzenie jego skargi, natomiast organ odwoławczy o oddalenie skargi, z uzasadnieniem jak w swej zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym i prawnym sprawy, zważył co następuje:
Jedną z fundamentalnych zasad postępowania podatkowego jest wyrażona w art. 128 Ordynacji podatkowej zasada trwałości decyzji ostatecznych, która ma na celu nie tylko ochronę praw nabytych strony, ale w ogóle istniejącego porządku prawnego. Pewność obrotu prawnego /bezpieczeństwo prawne/ wymaga, by decyzje ostateczne w sprawach podatkowych były co do zasady trwałe, by podatnik uiszczając należność pieniężną wynikającą z decyzji miał pewność, iż po raz drugi organy podatkowe nie będą żądały zapłacenia z reguły wyższego podatku i wydawały w tej sprawie nowej decyzji. Decyzja podatkowa staje się w postępowaniu ostateczna wtedy, gdy strona nie złożyła w terminie 14 dni odwołania, albo gdy decyzję wydał organ odwoławczy, albo gdy decyzję tylko w jednej instancji na podstawie ustawowego upoważnienia wydał Minister Finansów czy też samorządowe kolegium odwoławcze.