Za darowizny nie mogą być uznane świadczenia alimentacyjne rodziców względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie.
Nauka obcego języka /również w szkole mieszczącej się za granicą/ stanowi usprawiedliwioną potrzebę młodego człowieka, studiującego w wyższej uczelni.
Do zaspokojenia tej potrzeby zobowiązani są w ramach obowiązku alimentacyjnego rodzice, jeżeli pozwala im na to sytuacja majątkowa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1995 r. odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegały między innymi darowizny na cele naukowe, naukowo-techniczne, oświatowe, oświatowo-wychowawcze, kulturalne, kultury fizycznej i sportu, ochrony zdrowia i pomocy społecznej.
Za darowizny nie mogą być uznane świadczenia alimentacyjne rodziców względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie.
Do wykonywania tych świadczeń rodzice są bowiem zobowiązani na podstawie art. 133 par. 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego /art. 135 par. 2 krio/.
Niesporne jest, że syn skarżących był w 1995 r. studentem i pozostawał na ich utrzymaniu. Skoro skarżący sfinansowali wyjazd syna za granicę w celu nauki języka obcego, sądzić należy, iż wydatek ten mieścił się w ramach ich możliwości zarobkowych i majątkowych.
Uznać także należy, że nauka obcego języka /również w szkole mieszczącej się za granicą/ stanowi usprawiedliwioną potrzebę młodego człowieka, studiującego w wyższej uczelni. Do zaspokojenia tej potrzeby zobowiązani są w ramach obowiązku alimentacyjnego rodzice, jeżeli pozwala im na to sytuacja majątkowa.
Tak więc poczyniony przez skarżących wydatek na naukę języka ich syna nie wykraczał poza ich obowiązek alimentacyjny, wobec czego nie może być uznany za darowiznę. Kwota tego wydatku nie podlegała zatem odliczeniu od podstawy opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zaskarżona decyzja nie narusza w tej sytuacji obowiązujących przepisów.
Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 19995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę oddalił.