Skoro prawo podatkowe jest prawem autonomicznym, to w sytuacji, gdy z treści określonych jego przepisów nie wynika obowiązek stosowania przepisów nie dotyczących podatków, np. przepisów o pomocy społecznej, brak podstaw prawnych do oceny zasadności stosowania np. ulg w spłacie podatków w aspekcie takich przepisów /o pomocy społecznej/.
Artykuł 8 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ tak w ust. 1, jak i 2 wyraźnie bowiem określa, kiedy wspomniane zaniechanie np. poboru podatku może być przez organ podatkowy zastosowane.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ organ podatkowy może zaniechać poboru podatku w wypadkach społecznie lub gospodarczo uzasadnionych, a także wtedy, gdy wymagają tego inne szczególne okoliczności, bądź gdyby pobór podatku mógł zagrozić egzystencji podatnika. Zaniechanie poboru podatku lub zaliczki na podatek dotyczyć może jedynie zobowiązania podatkowego, którego termin płatności jeszcze nie minął, bowiem po upływie tego terminu podatek staje się zaległością podatkową, co wynika z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Do zaległości podatkowej zaś nie może mieć zastosowania przepis art. 8 ust. 2 ww. ustawy, co wynika z jego brzmienia, skoro dotyczy on jedynie zaniechania poboru podatku.
W rozpatrywanej sprawie podatnik w 1996 r. wystąpił o zaniechanie poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodu w postaci renty inwalidzkiej za rok 1995, które zostały już pobrane i odprowadzone przez ZUS na rzecz urzędu skarbowego.
W tej sytuacji podzielić należy pogląd organu podatkowego, iż zapłacenie tych zaliczek za poszczególne miesiące roku 1995 czyni bezprzedmiotowym postępowanie w sprawie zaniechania ich poboru i zgodnie z art. 105 par. 1 Kpa skutkuje umorzenie postępowania, Zapłacenie podatku lub zaliczek uniemożliwia też uznanie, że podatnik posiada zaległość podatkową, którą można by umorzyć w trybie art. 31 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Z tych względów uznać należy, iż Izba Skarbowa w zasadzie umorzyła postępowanie w sprawie zaniechania poboru uiszczonych już zaliczek na podatek, uchylając równocześnie w całości decyzję urzędu skarbowego, ze względów merytorycznych odmawiającą podatnikowi zaniechanie poboru zaliczek na ww. podatek.
Za prawidłową - w świetle wyżej przytoczonych wywodów - uznać też należy drugą z zaskarżonych decyzji, mocą której zaniechano Ludwikowi C. poboru zaliczek na podatek dochodowy, których podatnik ten - za pośrednictwem ZUS - jeszcze nie zapłacił, czyli za okres od miesiąca następującego po wydaniu decyzji przez Izbę Skarbową /z 30.09.1996 r./ do końca roku podatkowego, tj. od października do grudnia 1996 r.
Organ odwoławczy prawidłowo przyjął, że sytuacja życiowa i materialna podatnika uzasadnia zastosowanie w stosunku do niego dobrodziejstwa przepisu art. 8 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Stanowisko organu podatkowego I instancji było bowiem w świetle zgromadzonego materiału dowodowego pozbawione słuszności. Zauważyć też należy, że z treści art. 8 ust. 2 nie wynika, że sytuację podatnika należy rozpatrywać w aspekcie przepisów ustawy o pomocy społecznej. Skoro prawo podatkowe jest prawem autonomicznym, to w sytuacji, gdy z treści określonych jego przepisów nie wynika obowiązek stosowania przepisów nie dotyczących podatków, np. przepisów o pomocy społecznej, brak podstaw prawnych do oceny zasadności stosowania np. ulg w spłacie podatków w aspekcie takich przepisów /o pomocy społecznej/. Art. 8 tak w ust. 1 jak i 2 wyraźnie bowiem określa kiedy wspomniane zaniechanie np. poboru podatku może być przez organ podatkowy zastosowane.
Mając powyższe względy na uwadze uznając, że zaskarżone decyzje odpowiadają prawu, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ należało orzec jak w sentencji.