Sprawa ze skargi na decyzję SKO w P. w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2014 r., odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2014 r. oraz zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2014 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Kucznerowicz Sędziowie WSA Katarzyna Wolna-Kubicka WSA Barbara Rennert (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi H. S.A. w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2014 r., odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2014 r. oraz zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2014 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] marca 2017 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę [...]- zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/6

Prezydent Miasta [...] decyzją z [...] marca 2017 r. nr [...], dotyczącą podatku od nieruchomości za 2014 r.: określił spółce "H" S.A. w [...] wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie [...]zł, stwierdził nadpłatę w kwocie [...]zł oraz odmówił stwierdzenia nadpłaty w kwocie [...]zł. W uzasadnieniu organ wskazał, że spółka złożyła wnioski o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2011-2015 oraz okres od stycznia do maja 2016 r. wraz z korektami deklaracji za lata 2011-2016, w którym wyjaśniła, że dokonała kompleksowej inwentaryzacji obiektów podlegających opodatkowaniu w [...] oraz wykazała różnice pomiędzy stanem faktycznym a deklarowanymi podstawami opodatkowania do podatku od nieruchomości. Spółka w celu prawidłowego określenia kwalifikacji poszczególnych obiektów zlokalizowanych na terenie zakładu zamówiła ekspertyzę rzeczoznawcy budowlanego i majątkowego. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji stwierdziła nieprawidłowości, polegające w szczególności na nieprawidłowej kwalifikacji środków trwałych na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości mającej wpływ na deklarowaną podstawę opodatkowania budowli oraz budynków i deklarowania do opodatkowania podatkiem od nieruchomości nieprawidłowych wartości budowli. Spółka, wskazując przyczyny powstania nadpłaty, zwróciła uwagę na błędne opodatkowanie środka trwałego - przestawnego zadaszenia przejścia jako budowli, podczas gdy powinno ono być zakwalifikowane jako budynek i podlegać opodatkowaniu od powierzchni użytkowej; błędne opodatkowanie środków trwałych zlokalizowanych wewnątrz budynków jako budowli, podczas gdy środki trwałe w całości lub części stanowią wyposażenie budynków i są niezbędne do zapewnienia prawidłowego przebiegu procesu produkcyjnego; błędne opodatkowanie urządzeń technicznych położonych poza budynkami oraz posiadających części budowlane i/lub fundamenty od pełnej wartości początkowej środka trwałego, podczas gdy opodatkowaniu jako budowle powinny podlegać wyłącznie części budowlane i/lub fundamenty, a nie cała wartość środka trwałego. Do wniosku o stwierdzenie nadpłaty skarżąca załączyła protokół z inwentaryzacji nieruchomości z [...] kwietnia 2016 r., opinię w zakresie kwalifikacji wybranych składników majątku firmy "H" S.A., zlokalizowanych w [...] przy ul. [...]., sporządzoną w 2016 r. przez rzeczoznawców budowlanych K. C. i C. S., opinię dotyczącą wartości obiektów budowlanych sporządzoną w 2016 r. przez rzeczoznawcę budowlanego K.C..

Organ pierwszej instancji uwzględnił stanowisko skarżącej odnośnie do przestawnego zadaszenia przejścia, stwierdzając nadpłatę® w kwocie [...]zł. W kwestii opodatkowania środków trwałych w części znajdującej się wewnątrz budynku ([...] rurociągi powietrzne, sieć acetylenu, sieć tlenu, linia kablowa, instalacja sprężonego powietrza) Prezydent uznał, że nie są budowlami na gruncie przepisów regulujących podatek od nieruchomości i stwierdził nadpłatę w kwocie [...]zł. Odnosząc się natomiast do pozostałych środków trwałych (stanowisko montażowe diesla, fundament stanowiska montażowego silników, instalacja powietrza doładowania C, instalacja oleju smarowego E, instalacja chłodzenia wtryskiwaczy D, instalacja wody chłodzącej zewnętrznej B, instalacja chłodzenia cylindrów A, instalacja powietrza rozruchowego G, instalacja systemu paliwowego F, instalacja odprowadzania spalin H) zlokalizowanych w wewnątrz budynków, organ stwierdził, że powinny być zakwalifikowane jako budowla i jako takie opodatkowane od swojej wartości początkowej i w tym zakresie odmówił stwierdzenia nadpłaty. Zwrócił uwagę, że z opinii techniczno-prawnej biegłego P. B. wynika jednoznacznie, iż stanowisko montażowe jest samonośną konstrukcją stalową niezależną od konstrukcji budynku opartą na odrębnych fundamentach żelbetowych skrzyniowych z podziemnymi kanałami instalacyjnymi, które wraz ze związanymi z nimi instalacjami przemysłowymi i urządzeniami technicznymi stanowią całość techniczno-użytkową w postaci budowli do montażu prób silników spalinowych, przy czym nie ma znaczenia, że stanowiska te są zainstalowane w obiekcie budowlanych i związane z jego konstrukcją. Z opinii wynika również, że pozostałe środki trwałe są instalacjami przemysłowymi lub urządzeniami technicznymi związanymi ze stanowiskiem montażowym diesla, tj. z samonośną konstrukcją stalową, z którą tworzą całość techniczno-użytkową w postaci budowli. Ponadto wskazał, że sporządzenie ww. opinii było poprzedzone analizą środków trwałych pod kątem ich klasyfikacji w świetle przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.; dalej: "P.b."), przeprowadzonymi oględzinami oraz analizą dokumentacji inwentaryzacyjnej i zdjęciowej. Organ zaznaczył, że wprawdzie opinia ta została sporządzona w 2010 r., w toku wcześniej toczącego się postępowania podatkowego, jednak zgodnie z twierdzeniami podatnika od tego czasu nie nastąpiły żadne zmiany dotyczące ww. środków trwałych. Wyjaśnił, że w opinii przedłożonej przez skarżącą nie zawarto analizy samych środków trwałych pod względem samodzielności ich konstrukcji ani ich analizy jako całości techniczno-użytkowej, co w niniejszej sprawie jest istotną okolicznością, pozwalającą na ocenę, czy środki te stanowią budowlę, czyli całość techniczno-użytkową przeznaczoną do montażu i prób silników spalinowych. Organ podniósł, że w prywatnej opinii skarżącej nie odniesiono się do wniosków z opinii biegłego z 2010 r., a sam podatnik nie kwestionował tej opinii we wcześniejszym postępowaniu podatkowym, co oznacza, że zgodził się z ustaleniami biegłego. Organ nie widział konieczności zasięgania oceny pracowników PINB, co do sposobu zakwalifikowania ww. środków trwałych, a nawet jeśli zasięgnąłby takiej oceny, nie stanowiłaby ona dowodu z opinii biegłego w rozumieniu art. 197 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.; dalej: "Ordynacja podatkowa"). Odnosząc się natomiast do urządzeń technicznych położonych poza budynkami oraz posiadających części budowlane lub fundamenty, organ przyznał rację podatnikowi, że w przypadku ww. środków trwałych opodatkowaniu powinny podlegać wyłącznie ich części budowlane lub fundamenty, a nie cała wartość środka trwałego wskazana w rejestrze. W tej sytuacji stwierdził nadpłatę względem ww. urządzeń technicznych w kwocie [...]zł. Określając wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2014 r. na kwotę [...]zł, stwierdził że nadpłata (po zaliczeniu dokonanej przez podatnika za ten rok wpłaty) wynosi [...] zł.

Strona 1/6