Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ oparta jest na swoistej klauzuli generalnej stanowiącej, iż kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powyższej ustawy.
Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę zwrotu "wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych koniecznych /niezbędnych/ wydatków, pod tym wszakże warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub mieć może bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Naczelny Sąd Administracyjny (...) po rozpoznaniu w dniu 26 marca 1998 r. sprawy ze skargi Marka B. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 30 czerwca 1997 r. nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r. - oddala skargę.
Urząd Skarbowy w G. decyzją nr (...) z dnia 27 lutego 1997 r. ustalił Markowi B. należny podatek dochodowy za 1994 r. w łącznej kwocie 36.465.000 zł przy czym do zapłaty kwotę 1.946,80 zł po denominacji.
W uzasadnieniu organ podatkowy wyjaśnia, iż podatnik w tymże roku uzyskiwał przychody z tytułu prowadzenia indywidualnej kancelarii adwokackiej oraz z tytułu udziałów w kancelarii prawnej "O". Podczas przeprowadzonej kontroli dokumentacji podatkowej kancelarii adwokackiej za 1994 r. pracownicy urzędu skarbowego ujawnili wpisanie do księgi podatkowej przychodów i rozchodów wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu i to:
1/ wydatki nie mające związku z prowadzoną działalnością, a także służące celom osobistym podatnika o wartości 28.120.869 zł, w tym m.in.: zakup zegarka na rękę, muzycznych płyt kompaktowych, odzieży, środków higieny osobistej, radioodbiorników zainstalowanych, według oświadczenia, w miejscu zamieszkania i samochodzie osobowym nie wprowadzonym do ewidencji środków trwałych;
2/ wydatki na nabycie urządzeń komputerowych /monitora, modemów, pamięci/, które podlegają odpisom amortyzacyjnym o wartości ogółem 31.277.231 zł;
3/ wydatki związane z używaniem nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego marki Polonez, nieudokumentowane dowodami poniesienia wydatków o wartości 1.344.451 zł;
4/ odsetki od kredytu na zakup samochodu osobowego marki Polonez nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w kwocie 3.756.400 zł.
W dalszej części swego uzasadnienia urząd stwierdza, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zakupy wymienione w pkt 1 nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz postanowieniami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm./ posiadany przez Marka B. zestaw komputerowy spełnia wymogi środka trwałego, a zakupione urządzenia dodatkowe, których zaliczenie w koszty zakwestionowano w czasie kontroli, poprawiają własności użytkowe sprzętu komputerowego i stanowią jego integralną całość.
Ogólna wartość powstałego w ten sposób zestawu komputerowego przekracza kwotę 10.000.000 zł, a wydatki związane z zakupem urządzeń peryferyjnych nie uznano za koszty. Natomiast zasady uznawania za koszty wydatków związanych z używaniem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego określone są w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy w związku z par. 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 99 poz. 490 ze zm./. Zgodnie z par. 11 ust. 3 powyższego rozporządzenia - podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe /faktury, rachunki uproszczone/. Ponieważ część wydatków związanych z używaniem samochodu nie została udokumentowana w sposób określony tymi przepisami, nie można było ich uznać za koszt.
Powołując się natomiast na art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy organ podatkowy stwierdza, iż nie uznano za koszt wydatków poniesionych na odsetki od kredytu na zakup samochodu osobowego służącego celom osobistym, a ich poniesienie nie wpłynęło na osiąganie przychodów.