Tezy

Budynek zbiorowego administrowania osób osadzonych w areszcie śledczym jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta.

Uzasadnienie strona 1/2

Burmistrz miasta decyzją z 17 marca 1997 r. określił dla aresztu śledczego z tytułu podatku od nieruchomości za 1997 r. zobowiązanie w kwocie 4463,80 zł. W uzasadnieniu tej decyzji podano, że z uwagi na nieprawidłowo zadeklarowany podatek od nieruchomości na 1997 r. przez jednostkę, która powinna opłacać budynki zbiorczego zamieszkania, administracyjne, gospodarcze według stawek przewidzianych w uchwale dla budynków pozostałych - podatek ten należało określić jak na wstępie.

Dyrektor aresztu śledczego odwołał się od powyższej decyzji, podnosząc, że w złożonej deklaracji podatkowej zgłosił część mieszkalną aresztu jako budynek mieszkalny, gdyż ta część nieruchomości jest przeznaczona do całodobowego zamieszkiwania przez osoby pozbawione wolności, zaś żaden przepis prawa nie nakazuje innego traktowania tej części budynku inaczej, jak służącej celom mieszkalnym i nie ma znaczenia fakt czy osoby tam zamieszkujące przebywają w nim dobrowolnie czy też przymusowo. Ponadto organ podatkowy I instancji nieprawidłowo powołał jako podstawę decyzji nie istniejący przepis prawny, czyli ust. 4 art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a ponadto powołuje także kategorię budynków zbiorowego zamieszkiwania, która nie została wprowadzona żadnym przepisem regulującym kwestię podatków i opłat lokalnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z 11 czerwca 1997 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W odniesieniu do spornego problemu, czy zadeklarowaną powierzchnię zaliczyć do budynków mieszkalnych, czy budynków pozostałych, organ odwoławczy wyjaśnił, że posłużył się wykładnią zawartą w uzasadnieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawartą w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 października 1992 r. SA/Gd 1169/92 /POP 1994 nr 5 poz. 96/, z której można wyprowadzić wniosek, że domem mieszkalnym jest budynek przeznaczony do zaspokojenia potrzeb mieszkalnych właściciela i innych uprawnionych osób. Należy zakładać, że potrzeby mieszkaniowe są zaspokojone w miejscu stałego zamieszkania danej osoby, bowiem na podstawie art. 25 Kc, miejscem zamieszkania danej osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego dyrektor aresztu śledczego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, argumentując między innymi tym, że nie można uznać za uzasadniony pogląd organu odwoławczego, że kryterium zaliczania danego lokalu do kategorii budynku mieszkalnego jest fakt zaspokojenia potrzeb mieszkalnych w miejscu zamieszkania danej osoby.

Zdaniem skarżącego, służenie zaspokojeniu potrzeb mieszkalnych należy rozumieć nie tylko w tym sensie czy dany lokal na podstawie unormowań dotyczących bezpieczeństwa zamieszkujących w nim osób zapewnia odpowiedni standard bezpieczeństwa, wymogi sanitarne, ale również czy w danym lokalu zapewniona jest możliwość mieszkania.

Cele mieszkalne - zgodnie z par. 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 maja 1989 r. w sprawie regulaminu tymczasowego aresztowania - powinny odpowiadać wymogom higieny, mieć dostateczny dopływ świeżego powietrza, odpowiednią do pory roku temperaturę według norm dla pomieszczeń mieszkalnych, a ponadto powinny być wyposażone w łóżka, stoły, szafki, toalety, niezbędne urządzenia sanitarne i środki do utrzymania czystości w celi. W związku z powyższym jest zapewniona możliwość mieszkania w tego typu pomieszczeniach.

Strona 1/2