Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech Sędziowie: Sędzia WSA Marzena Łozowska Sędzia WSA Marta Wojciechowska (spr.) Protokolant Starszy inspektor sądowy Iwona Dąbrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi A Spółki z o.o. w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 1 października 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji określającej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A Sp. z o.o. w [...] (dalej jako: skarżąca, strona, Spółka) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu (w skrócie Kolegium lub SKO) z dnia 1 października 2018 r., którą organ utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 24 lipca 2018 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Kolegium z dnia 30 maja 2014 r. utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Lewina Brzeskiego z dnia 18 listopada 2013 r. określającej Spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2012 r. w wysokości 16.800 zł.
Zaskarżona decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.
W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego Burmistrz Lewina Brzeskiego, działając na podstawie art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 47 § 3 i art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 947 ze zm. - dalej jako "op"), art. 2, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4, art. 5 i art. 6 ust. 9 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej w skrócie "upol" ) oraz § 1 ust 1 pkt 1 uchwały nr XIV/115/2011 Rady Miejskiej w Lewinie Brzeskim z dnia 25 października 2011r. w sprawie określenia stawek podatku od nieruchomości (Dz. Urz. Woj. Opol. z 25 listopada 2011 r., Nr 130, poz. 1542) wydał w dniu 18 listopada 2013 r. decyzję, którą określił Spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2012 r. w wysokości 16.800 zł.
Z uzasadnienia rozstrzygnięcia wynikało, że na Spółce, jako użytkowniku wieczystym działki nr a obręb [...] o powierzchni 26.300 m2, ciążył obowiązek podatkowy z tytułu posiadania gruntów o pow. 20.000 m2 stanowiących, według ewidencji gruntów i budynków Starostwa Powiatowego w [...], użytki kopalne (pozostałe grunty działki nr a o pow. 6.300 m2, sklasyfikowane w ewidencji gruntów jako nieużytki, podlegały zwolnieniu od opodatkowania, zgodnie z art. 7 ust 1 pkt 10 upol). Kierując się dyspozycją art. 1a ust 1 pkt 3 upol, organ I instancji opodatkował przedmiotowe grunty przy zastosowaniu podwyższonej stawki podatku, tj. dla powierzchni związanych z działalnością gospodarczą.
Po rozpatrzeniu wniesionego od tej decyzji odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu decyzją z dnia 30 maja 2014 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.
Wnioskiem z 23 marca 2018 r. Spółka zwróciła się do organu o stwierdzenie nieważności ww. decyzji ostatecznej Kolegium, wskazując jako podstawę żądania rażące naruszenie prawa materialnego i procesowego (art. 247 § 1 pkt 3 op), z uwagi na zaniechanie przez organy podatkowe obowiązku podjęcia niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego i oparcie ustaleń w zakresie klasyfikacji gruntu objętego opodatkowaniem na niezgodnych ze stanem rzeczywistym zapisach ewidencyjnych. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik strony podniósł, że w wyniku zainicjowanego przez Spółkę postępowania sądowoadministracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, kontrolując decyzję Kolegium w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011 r., która to decyzja została oparta na tożsamych okolicznościach faktycznych i prawnych jak w tej sprawie, uwzględnił skargę Spółki i wyrokiem z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Op 770/14 uchylił zaskarżoną decyzję. Orzeczenie WSA w Opolu jest prawomocne, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1818/15 oddalił skargę kasacyjną organu. Zdaniem Spółki, powyższe wyroki potwierdzają, że dokonując procesu subsumcji stanu faktycznego pod normy prawa materialnego organy podatkowe dopuściły się rażącego naruszenia prawa. Z treści tych orzeczeń wynikało, że Spółka podjęła działania w celu przeprowadzenia dowodu przeciwko zapisom ewidencji gruntów i budynków. Z kolei organy obu instancji, wydając decyzję określającą stronie zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2012 r., zaniechały jakichkolwiek działań w celu przeprowadzenia dowodu przeciwko zapisom w dokumencie urzędowym i w żaden sposób nie zweryfikowały wskazanych okoliczności, niezbędnych dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, zgodnego z zasadą prawdy obiektywnej (art. 122 op). W rezultacie skarżona decyzja ostateczna godzi w zasadę praworządności, wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP.