Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki (spr.) Sędzia WSA Marta Wojciechowska Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Frydryk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 grudnia 2012r. sprawy ze skargi B. C. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu z dnia 2 lipca 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006r. oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/9

Zaskarżoną decyzją z dnia 2 lipca 2012 r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu, na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.- dalej O.p.) w związku z art. 26 ust. 3 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214) utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 2 kwietnia 2012 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 4 listopada 2010 r. określającej B. C. (dalej skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że decyzją z dnia 4 listopada 2010 r. Nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu (dalej w skrócie Dyrektor UKS) określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 2.169.308,00 zł z tytułu objęcia udziałów w zamian za wkład niepieniężny. Od decyzji tej wniesiono odwołanie z uchybieniem ustawowego terminu wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu postanowieniem z dnia 22 marca 2011 r. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, skutkiem czego decyzja Dyrektora UKS z dnia 4 listopada 2010 r. stała się ostateczna.

Wnioskiem z dnia 6 marca 2012 r., skarżący, działając przez ustanowionego pełnomocnika, wniósł o stwierdzenie nieważności wyżej wymienionej decyzji. Jako podstawę żądania wskazał art. 247 § 1 pkt 4 i 5 O.p., jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a także wydanej wbrew złożonym w aktach rejestrowych spółki A Spółki z o.o. w K. danych, co oznacza rażące naruszenie przepisów art. 56 Kodeksu cywilnego ( DZ.U. z 1964r. Nr 16 poz. 93 z późn. zm- dalej K.c. ) w związku z art. 158 i art. 14 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej K.s.h.) oraz przepisów postępowania, tj. art. 199a § 3, art. 187 i art. 188 O.p.

W uzasadnieniu wniosku sprecyzowano, że decyzja ostateczna wydana została z rażącym naruszeniem prawa oraz zawiera wady powodujące jej nieważność na mocy innych, niż autonomiczne przepisy prawa podatkowego przepisów prawa, a to przez wzgląd na regulacje art. 551 K.c., art. 158 K.s.h.. art. 14 § 2 K.s.h. i art. 56 K.c. W opinii skarżącego rażące naruszenie prawa miało nastąpić wskutek uchylenia się organu od wszechstronnego rozważenia zebranych w sprawie dowodów i wydania decyzji, co do której uzasadnione wątpliwości wywołać winien aneks do umowy spółki, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w spółce z o.o., co do zamiaru stron. Skarżący zarzucił, że w decyzji wymiarowej organ dokonał sprzecznych ze zgromadzonymi dowodami ustaleń faktycznych co do charakteru wniesionego wkładu niepieniężnego i wbrew rzeczywistej treści czynności prawnej wnioskodawcy przyjął, że wniesiono jako aport do spółki prawa handlowego nieruchomość, nie odnosząc się do rzeczywistego przedmiotu wkładu, którym było przedsiębiorstwo w znaczeniu materialnym art. 551 K.c. W ocenie skarżącego podstawą dokonanych ustaleń i wydanej decyzji nie mogły być wyłącznie umowy spółki z dnia 10.08.2006 r. w części określającej wysokość kapitałów spółki oraz fakt objęcia udziałów w kapitale zakładowym w zamian za wkład niepieniężny, bowiem stanowiąca podstawę decyzji ocena czynności i ich skutków dotyczyła szeregów dziedzin prawa, a nie wyłącznie podatkowego. Według skarżącego, dokonując presumpcji składnika majątku spółki organ odstąpił od kontroli spółki i wszelkich ustaleń dokonał u wspólnika osoby fizycznej, co podważa zaufanie do organów państwa oraz rażąco narusza zasady działu IV Ordynacji podatkowej, tj. art. 122, art. 124 i innych oraz niezbędne dla prawidłowej oceny normy kodeksu spółek handlowych, m.in. art. 158 i art. 14 § 1 K.s.h. oraz art. 56 K.c. Ponadto, rażącym naruszeniem prawa było pominięcie regulacji art. 199a § 3 w zw. z art. 187 i art. 188 O.p., poprzez zaniechanie jakichkolwiek ustaleń u właściciela składników majątkowych stanowiących przedsiębiorstwo, tj. spółki "A". Zdaniem skarżącego, organ kontroli skarbowej obszedł i naruszył prawo, uchylając się od kontroli czynności w trybie art. 199a § 3 O.p. poprzez uprawnione do tego sądy. Tym samym, pozbawienie wnioskodawcy możliwości kontroli instancyjnej wadliwej i oczywiście niesłusznej decyzji, stanowiło rażące naruszenie prawa.

Strona 1/9