Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Anna Wójcik Sędzia WSA Krzysztof Bogusz po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi R. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 10 lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego oddala skargę.
Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę R. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 10 lutego 2016 r., którym to postanowieniem organ odwoławczy, po rozpatrzeniu zażalenia, działając w oparciu o przepisy art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.), powoływanej dalej jako: "O.p"., utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 17.100 zł z tytułu odpłatnego zbycia w 2009 r. lokalu mieszkalnego.
Przedmiotowy wyrok wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
Decyzją z dnia 30 października 2015 r. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu określił R. M. (powoływanemu dalej jako: "podatnik", "skarżący", "strona") zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 17.100 zł z tytułu odpłatnego zbycia w 2009 r. lokalu mieszkalnego, od której to decyzji pełnomocnik podatnika wniósł odwołanie.
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2015 r. wskazany organ działając na podstawie art. 239a i art. 239b O.p., po stwierdzeniu przesłanek określonych w art. 239b § 1 pkt 3 i 4 oraz § 2 O.p., nadał rygor natychmiastowej wykonalności decyzji wydanej w dniu 30 października 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Na przedstawione postanowienie pełnomocnik strony złożył zażalenie i wniósł o jego uchylenie, zarzucając mu naruszenie:
- przepisów prawa materialnego, tj. art. 239b § 1 i 2 O.p. przez uznanie, że w sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności;
- przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na postępowanie, tj.:
art. art. 120, 121 § 1 oraz 125 § 1 O.p. przez bezzasadne zwlekanie z wydaniem decyzji do chwili, gdy zaistnieje przesłanka wskazana w art. 239b § 1 pkt 4 O.p., podczas gdy organ miał wiedzę o okolicznościach umożliwiających wydanie decyzji już w 2010 r., i tym samym uniemożliwienie stronie faktycznego udziału w sprawie i obrony swoich praw;
art. 145 § 2 O.p. poprzez doręczenie skarżonego postanowienia bezpośrednio stronie, podczas gdy organ miał wiedzę o ustanowieniu pełnomocnika.
W uzasadnieniu zażalenia w pierwszej kolejności podkreślona została okoliczność nieprawidłowego doręczenia postanowienia w sprawie nadania rygom natychmiastowej wykonalności, gdyż zostało ono doręczone podatnikowi zamiast ustanowionemu pełnomocnikowi. Powołując orzeczenia sądów administracyjnych wskazano, że skarżący przekonany był, iż stosownie do art. 145 § 2 O.p., cała korespondencja w sprawie trafiać będzie bezpośrednio do pełnomocnika, na którym spoczywać będzie obowiązek prowadzenie sprawy. Jedynie przypadkowo pełnomocnik dowiedział się o istnieniu przedmiotowego postanowienia, co w rażący sposób narusza przepisy postępowania, jako że niweczy prawo strony do obrony jej praw i skutecznego uczestniczenia w sprawie. Odnosząc się zaś do zasadności nadania decyzji z dnia 30 października 2015 r. rygoru natychmiastowej wykonalności przytoczono treść art. 239b § 1 pkt 4 i art. 239b § 2 O.p. oraz fragmenty wyroków, zgodnie z którymi w sytuacji nadawania przez organy podatkowe rygoru natychmiastowej wykonalności z uwagi na przesłankę wynikającą z pkt 4 art. 239b § 1 O.p. nie wystarczy samo wskazanie na okoliczność krótszego niż 3 miesiące okresu do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, ale konieczne jest jeszcze uprawdopodobnienie, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Podkreślono zatem, że skarżący nie podjął żadnych działań, które mogłyby wskazywać, iż nie wykona prawomocnej decyzji; w szczególności nie wyzbywał się majątku. Wskazano też, że organ podatkowy posiadał już od 2010 r. wiedzę o zbyciu przez podatnika nieruchomości, ale działania mające na celu weryfikację podjął dopiero na dwa miesiące przed upływem okresu przedawnienia zobowiązania. Uznanie argumentacji organu podatkowego oznaczałoby, zdaniem pełnomocnika skarżącego, że organ podatkowy może dowolnie zwlekać z podejmowaniem czynności wobec podatników i zobowiązywać ich w decyzjach nieostatecznych mających nadany rygor natychmiastowej wykonalności do zapłaty kwot podatku, bez faktycznej możliwości obrony ich racji, co stanowi rażące naruszenie art. art. 120, 121 § 1 oraz 125 O.p.