Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Strumiłło Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski sędzia WSA Wojciech Czajkowski (sprawozdawca) Protokolant sekretarz sądowy Monika Rząp po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2016r. sprawy ze skargi E. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2 zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z dnia 24 lipca 2015r., uzupełnionym 17 sierpnia 2015 r. E.L. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o umorzenie Jego zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za kwiecień 2001r., za miesiące od lutego do maja, lipiec i sierpień 2002r. oraz za marzec 2005r. Wnioskodawca nie uzasadnił swojej prośby.
Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia "[...]", odmówił umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za wnioskowane okresy w łącznej kwocie 8.767,31 zł oraz odsetek za zwłokę od tych zaległości należnych na dzień złożenia podania, w wysokości 11.357,00 zł. Przyznał, że w sprawie wystąpiła przesłanka ważnego interesu podatnika, jednak argumenty podnoszone przez stronę nie są wystarczające do przyznania wnioskowanej ulgi. Organ podkreślił, że aktualny brak środków na zapłatę zaległości podatkowych nie może oznaczać zasadności jej umorzenia. Zauważył, że strona oczekuje na decyzję ZUS w sprawie przyznania emerytury, zatem w najbliższym czasie może dysponować środkami finansowymi pozwalającymi na uregulowanie przedmiotowych zaległości. Ponadto nie stwierdził ważnego interesu publicznego.
W odwołaniu reprezentowana przez pełnomocnika strona, zarzuciła decyzji naruszenie przepisów art. 67b § 1 w zw. z art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, poprzez błędną wykładnię i niezastosowanie, w sytuacji wystąpienia przesłanki ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego. Zarzuciła też naruszenie art. 191 Ordynacji podatkowej, poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przyjęcie, że w sprawie nie występuje przesłanka interesu publicznego. Podniosła, iż problemy finansowe wystąpiły z przyczyn od niej niezależnych. Zaznaczyła, że posiada wierzytelność, której nie można wyegzekwować. Nie uzyskuje ponadto żadnych dochodów z posiadanego udziału w nieruchomości, który dodatkowo obciążony jest hipoteką na rzecz ZUS w kwocie 9.109,83 zł. Organ nie ustalił w jakiej wysokości i od kiedy będzie jej przysługiwało ewentualne świadczenie z ZUS. Podała, że do osiągnięcia wieku emerytalnego 65 lat brakuje jej 5 lat. W ocenie strony została spełniona przesłanka ważnego interesu podatnika, gdyż nie ma realnej możliwości uregulowania zaległości, a brak umorzenia zaległości spowoduje pozbawienie jej środków do życia i skrajne ubóstwo. Została również spełniona przesłanka interesu publicznego, gdyż zapłata zaległości podatkowych spowoduje konieczność sięgania przez stronę do środków pomocy państwa, skoro obecnie nie jest w stanie zaspokoić swoich podstawowych potrzeb.
Utrzymując w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, Dyrektor Izby Skarbowej w decyzji z dnia "[...]" powołał jako podstawę prawną art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, wskazując, iż zgodnie z tym przepisem organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Dokonując analizy dopuszczalności zastosowania określonego we wniosku rodzaju pomocy, organ odwołał się do instytucji uznania administracyjnego. Stwierdził, że wystąpienie w sprawie przesłanek ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych nie obliguje do jej udzielenia, a jedynie daje możliwość jej przyznania. Analizując znaczenie pojęcia "ważnego interesu podatnika", wskazał na obowiązek ustalenia sytuacji majątkowej strony. Podniósł, że przez "interes publiczny" rozumie się dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość czy zaufanie obywateli do organów władzy.