Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie stwierdzenia powstania długu celnego oraz określenia należności celnych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca) Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski sędzia WSA Jolanta Strumiłło po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia powstania długu celnego oraz określenia należności celnych oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/10

A.D. (dalej: "strona", "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z "[...]" w przedmiocie stwierdzenia powstania długu celnego oraz określenia należności celnych.

W toku postępowania w sprawie organy ustaliły, że w ramach prowadzonej przez stronę działalności gospodarczej pod firmą A, kierujący autobusami o numerach rejestracyjnych: "[...]", przekraczając przejście graniczne w G. w okresie od 2 stycznia do 30 grudnia 2017 r., wwieźli na teren Unii Europejskiej olej napędowy w zbiornikach pojazdów w łącznej ilości 81.130 litrów.

W wyniku tego postępowania decyzją z "[...]" Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego, odmawiając stronie zastosowania zwolnienia z należności celnych przywozowych na podstawie przepisów art. 41, art. 107 i art. 126 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 z 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. UE L 324 z 10 grudnia 2009 r.), dalej: "rozporządzenie nr 1186/2009", stwierdził powstanie długu celnego oraz określił należności celne w łącznej wysokości 0 zł z tytułu przywozu na obszar celny UE w okresie od 5 stycznia do 30 grudnia 2017 r. oleju napędowego w łącznej ilości 15.750 litrów w zbiorniku autobusu o numerze rejestracyjnym "[...]".

W odwołaniu od decyzji organu I instancji strona, reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o uchylenie decyzji w całości i umorzenie postępowania, zarzucając naruszenie przepisów: art. 107 i art. 110 rozporządzenia nr 1186/2009 oraz art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U.

z 2020 r. poz. 1325 ze zm. ) w zw. z art. 73 pkt 1 ustawy z 19 marca 2004 r. - Prawo celne (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1382 ze zm.). W uzasadnieniu podniesiono, że utrata zwolnienia z należności celnych przywozowych wystąpiłaby jedynie w sytuacji naruszenia warunków określonych w art. 110 ust. 1 rozporządzenia nr 1186/2009. Ponadto, w ocenie strony, nie można, uzależniać zwolnienia od tego, czy pojazd faktycznie dokonuje międzynarodowego przewozu osób, czy też nie. Przedkładając jako dowody w sprawie: oświadczenia strony oraz pracowników G.C. i P.S., a także zaświadczenia o badaniu technicznym pojazdu, strona wniosła o ewentualne przesłuchanie w charakterze świadków wyżej wymienionych osób i uprawnionego diagnosty J.M..

Utrzymując w mocy powyższą decyzję, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wskazał na brzmienie art. 107 i art. 110 rozporządzenia nr 1186/2009, art. 35 ustawy z 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 43, ze zm.) i art. 77 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 poz. 710 ze zm.). Stwierdził, że pogląd, że środek transportu, przekraczając granicę UE, musi służyć faktycznej realizacji międzynarodowego przewozu osób, zaakceptował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w licznych orzeczeniach, m.in. z 13 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 871/13, z 7 września 2017 r., sygn. akt I SA/Ol 429/17, z 10 października 2019 r., sygn. akt I SA/Ol 503/19.

Strona 1/10