Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie sędzia WSA Zofia Skrzynecka (sprawozdawca), sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 13 lutego 2014r. sprawy ze skargi I. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 43.800 zł.
Z przesłanych wraz ze skargą do kontroli Sądu akt i motywów decyzji wynika następujący stan sprawy.
W piśmie złożonym dniu 9 kwietnia 2013 r. w toku postępowania kontrolnego nr "[...]", w przedmiocie dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2007 r., I.K. powołał się na otrzymanie w dniu 7 maja 2006 r. od L.J.W. pożyczki w kwocie 224.000 zł. Do ww. pisma dołączył pisemną umowę pożyczki oraz pokwitowania odbioru przedmiotu pożyczki wydanego w 2006 r. w 7 transzach o wartości 28.000 zł każda. Żadna ze stron umowy pożyczki nie złożyła deklaracji dla podatku od czynności cywilnoprawnych i nie dokonała zapłaty tego podatku.
Mając powyższe na uwadze, organ kontroli skarbowej uznał, że z chwilą powołania się przez stronę na fakt zawarcia umowy pożyczki powstał obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, a w konsekwencji zaistniały podstawy do opodatkowania zawarcia umowy pożyczki według stawki podatku w wysokości 20% określonej w art. 7 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), dalej jako: "p.c.c.".
W odwołaniu od powyższej decyzji strona zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 9 pkt 10 lit. g) p.c.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., poprzez określenie zobowiązania podatkowego z tytułu dokonania czynności cywilnoprawnej, która z mocy prawa zwolniona była od podatku. Jak bowiem wskazał podatnik, środki otrzymane tytułem przedmiotowej pożyczki zostały w całości przeznaczone na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą, co uzasadniało objęcie ich zwolnieniem na mocy ww. przepisu art. 9 pkt 10 lit. g) p.c.c..
W uzupełnieniu odwołania z dnia 13 września 2013 r. podatnik wyjaśnił zaś, że ze środków uzyskanych tytułem pożyczki regulował koszty działalności gospodarczej. Podejmując jednocześnie decyzję o zachowaniu środków uzyskiwanych w toku prowadzonej działalności gospodarczej, kierował się motywem przezornościowym (spekulacyjnym), tj. potrzebą posiadania gotówki w celu pokrycia nieprzewidzianych wydatków, których nie można przewidzieć, np. okazja rynkowa polegająca na realizacji tanich zakupów, ale również zapobieżenie nieoczekiwanym kłopotom poprzez natychmiastowe uregulowanie zobowiązań finansowych.
Utrzymując w mocy decyzję organu I instancji, Dyrektor Izby Skarbowej ocenił, że ustalenia faktyczne są w niniejszej sprawie bezsporne. Jak wskazał organ, zarówno z treści przedłożonej umowy pożyczki, jak i z twierdzeń strony, wynika, że pożyczka została udzielona i przeznaczona na cele działalności gospodarczej, w szczególności na wydatki inwestycyjne. Przedmiot sporu sprowadzał się natomiast do ustalenia, czy odwołujący zasadnie żądał objęcia umowy pożyczki zwolnieniem od podatku na mocy art. 9 pkt 10 lit. g) p.c.c..