Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski (sprawozdawca), sędzia WSA Wojciech Czajkowski,, Protokolant specjalista Paweł Guziur, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 4 września 2014r. sprawy ze skarg J. T. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]", "[...]", "[...]", "[...]" w przedmiocie zobowiązania w podatku od spadków i darowizn oddala skargi.
Zaskarżonymi decyzjami z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołań J. A. T. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" ustalających wysokość zobowiązania w podatku od spadków i darowizn w kwotach: 14.308,00 zł za 1998 r. i 13.070 zł za 1999 r. z tytułu otrzymanych darowizn środków pieniężnych od matki A. T., oraz 14.308 zł za 1998 r. i 13.070 zł za 1999 r. z tytułu otrzymanych darowizn środków pieniężnych od ojca M. T., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że:
Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił podatek od spadków i darowizn w wysokościach wskazanych wyżej z tytułu otrzymanych w 1998 r. i 1999 r. darowizn w kwotach 54.000 USD i 27.000 USD od matki A. T. i ojca M. T.. W przedmiotowej sprawie organ zastosował sankcyjną stawkę 20% podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn, w związku z powołaniem się przez Stronę na otrzymanie w 1998r. i 1999r. darowizn, w odpowiedzi na wezwanie organu z dnia 12.12.2012 r. w sprawie przedstawienia wyjaśnień dotyczących niewypełnienia obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2011 r. oraz podania z jakich źródeł przychodów (opodatkowanych bądź wolnych od podatku) został sfinansowany wydatek na zakup lokalu mieszkalnego w B. przy ul. M. 9/9 za kwotę 405.964,94 zł.
Nie zgadzając się z orzeczeniami organu I instancji Strona złożyła odwołania, w których wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania.
Zarzuciła organowi I instancji naruszenie prawa materialnego tj: art. art. 6 ust. 4, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. w podatku od spadków i darowizn. Zdaniem Skarżącej, organ podatkowy bezpodstawnie przyjął, że obowiązek podatkowy powstał na nowo z chwilą powołania się na fakt dokonanej na rzecz strony darowizny, podczas gdy jak twierdziła strona zgłoszenie darowizny do opodatkowania nastąpiło w przewidzianym prawem terminie w 1998 r. i 1999 r. Stwierdziła także, że organ podatkowy nie doręczył jej decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn w ustawowy terminie, tym samym uznała, że nie było podstaw do zastosowania ww. przepisów. Nadto, w ocenie Skarżącej, organ podatkowy naruszył art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy zobowiązanie wygasło w związku niewydaniem i niedoręczeniem decyzji ustalającej to zobowiązanie w ustawowym terminie po dokonaniu zgłoszenia. Ponadto odwołująca zarzuciła organowi I instancji, naruszenie przepisów postępowania tj: art. 121, art. 122, art. 124 Ordynacji podatkowej i art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 kp.a., w związku z art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, art. 187 § 1, art. 191, art. 192 i art. 178 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób wybiórczy i jednostronnie niekorzystny dla Strony , art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 78 § 1 k.p.a. w zw. z art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez oddalenie wniosków dowodowych Strony w postaci dokonania dokładnej analizy dokumentów znajdujących się w archiwum urzędu z uwzględnieniem okoliczności w postaci zalania pomieszczeń urzędu, a tym samym ewentualnego zniszczenia, bądź zgubienia dokumentów z lat 1998-1999, oraz dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka, oraz art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 76 § 1 k.p.a. w zw. z art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a, poprzez wskazanie w uzasadnieniu decyzji jako dowodu przeciwnego jej twierdzeniom dokumentu w postaci ręcznych rejestrów, z którymi nie miała możliwości się zapoznać.